Kinderen

Terence Spencer: El Fatah school, Palestine (1968)

Leven en laten leven. Het is snel gezegd, maar overzien we de draagwijdte wel? Wat betekent het voor jezelf als je anderen ook de ruimte, de vrijheid, gunt, letterlijk en figuurlijk?

Leven en laten leven, gelukkig en gezond. Niemand zal ontkennen dat hij of zij in zijn of haar leven gelukkig wil zijn, geluk nastreeft. Edoch, wie durft een definitie te geven van geluk? We verstaan er elk iets anders onder, dat is duidelijk.

Je kunt je vervolgens afvragen, waar houdt mijn vrijheid op, waar liggen de grenzen tot het nastreven van mijn geluk? Kan mijn geluk gaan ten koste van dat van mijn medemens? Als je jezelf of als groep, klasse waartoe je behoort of desnoods volk, als norm, als middelpunt beschouwd, dan wel.

Een dergelijke egocentrisch, egoïstische houding is slechts mogelijk bij onrechtvaardigheid, ongelijkheid in behandeling en een maatschappelijke orde die er de voorwaarden voor schept, tevens voor het in stand houden van die gegeven orde. In deze omstandigheden wordt de medemens, of een ander volk, gezien als een concurrent bij de verdeling van de gelukstaart.

In de bevrediging van het meest elementaire, voedsel, verzorging van kinderen, huisvesting en gezondheidszorg komt die onrechtvaardige ongelijkheid nadrukkelijk tot uiting.

Op grond van wat kun je meer claimen dan iemand anders? Op grond waarvan kun je de zorg voor je medemens aan anderen overlaten? Op grond waarvan kun jezelf wel alle zorg claimen die je nodig denkt te hebben? Anders gesteld, wie ben je als je meent te mogen en kunnen beschikken over diensten van de ander als een vorm van koopwaar?

Elementaire vragen toch, als het gaat over leven en geluk. Of zijn ze al beantwoord door het gegeven dat we geboren zijn en daar later niets aan kunnen veranderen? Een eeuwige door God gewilde orde dus waarin menselijk leven bij voorbaat ondergeschikt gemaakt is of wordt aan een hoger doel, waarbij het overgrote deel van de mensheid, van dat menselijk leven, in dienst staat van, verplicht is offers te brengen aan…




En toch is het leven het enige tastbare dat we werkelijk bezitten. We bestaan, bezitten dit leven, omdat er mensen waren die ons dat geschonken hebben. Zijn we er dankbaar voor? Zijn we zo dankbaar dat wij het willen delen met anderen, zelf leven schenken? Ruimte geven om te leven?
 

• ONAPPETIJTELIJKE FIGUREN…

• DE SCHATJES VAN WILDERS

• HET ORIGINEEL EN HAAR SPIEGEL

• IK STRIJD VOOR DE KINDEREN NIET VOOR MIJZELF…