Jacques-Henri Lartigue: The crystal ball (1931)
Het beslist aardige aan open netwerken als Twitter is dat iedereen kan deelnemen zonder aanzien des persoons. Werkelijk iedereen die een beetje z’n best doet krijgt en verdient aandacht, want zeg nou zelf, iedereen die de taal meester is kan zijn ervaring en kennis met anderen delen. Anders wordt het als geabstraheerd wordt van die werkelijkheid, deze veelvormige realiteit in een schema geplaatst wordt en als geldend model gepresenteerd wordt. Het spanningsveld met het medium internet en dergelijke modellen wordt meteen voelbaar.
Wanneer je je enigermate betrokken voelt bij de ontwikkeling van de mensheid en het effect daarvan op onze planeet kent het eerste rapport van Meadows, van de “Club van Rome”. Op grond van gegevens en rekenmodellen werden een aantal groeiscenario’s ontwikkeld met daaraan gekoppeld een prognose over de mogelijke toestand in deze eeuw. Enkele jaren later verscheen, in 1980, een veel gedetailleerder rapport, Global 2000, maar veel terughoudender in zijn conclusies nog wel over een veel kortere tijdsspanne. De grote verdienste van deze modellen, met alle tekortkomingen is dat zij een maatschappelijk debat, een proces van meedenken, entameren.
Andere belangrijke modellen die we kennen zijn de militair-strategische en die in de ruimtelijke ordening. Met het resultaat van het tweede worden we dagelijks geconfronteerd, stad, wegenstructuur, noem maar op. Deze modellen dienen om een werkelijkheid te scheppen of (militair) te voorkomen. In hoofdzaak worden ze de samenleving opgelegd, opgedrongen.
Bij alle modellen is en blijft de constante, dat het model zijn waarde ontleent aan de hoeveelheid en correctheid van de ingevoerde gegevens en de onderlinge verbanden tussen die gegevens. Heel moeilijk is het de waarde van elke component juist te taxeren. Is het een open model, waartoe ook internet neigt, kan veel gecorrigeerd en toegevoegd worden, is het een gesloten model, een black-box dus, vergelijkbaar met onze computer, zoals de genoemde ecologische modellen, is dat niet het geval. Ze dienen steeds bijgesteld en verfijnd te worden. Een moeizame bezigheid vanwege hun statisch karakter.
Klaarblijkelijk heeft de gedachte postgevat dat de realiteit schematisch tot een model gereduceerd kan worden. Een soort denkmodel van waaruit vervolgens die realiteit getoetst kan worden. Een black-box in mini formaat.
Een voorbeeld dat ik vandaag onder ogen kreeg. Een linkje… Nee, dat lukt dus niet meer een, twee, drie. Mevrouw @cassandratroy, Alexandra Strieker, haalt tweets weg waarop mijn naam prijkt. Op een van die tweets stond de bewuste link. Het was er eentje naar haar fameuze model over socialisme. Wel bovenstaand schema valt nog te bewonderen. Het is van een van haar trouwe volgelingen. Weet u wat? Ik ga morgen nog eens zoeken en wie weet? Het is n.l. zo exemplarisch voor het denken in fascistische kring, en nu binnen die PVV beweging, dat ik erop terugkomen wil.
Die zoekt, die vindt. Hier is het dan, het wonderbaarlijke schema van …, uit …? De evolutie van het socialisme. Ze is ergens terug te vinden op de site van Alexandra Strieker.
Mag me toch wel afvragen wie dergelijke dwaasheden verzint? Sandra zelf? Nee, dat denk ik niet. Ze knipt en plakt dat het een lieve lust is en dompelt het vervolgens in eigen huisbakken taaltje. Wie dan wel? Toch niet Victor van der Sterren?
Nou moet ik me toch wel drie keer bedenken of ik hier later nog serieus op inga. Nu is ’t voor mij bedtijd!
Uitgelichte foto: Jacques-Henri Lartigue – bron
