Mag je je blijdschap, je verdriet, je gevoelens uiten op internet? Vanzelfsprekend. Of je er goed aan doet is een tweede. Deze foto kwam me enkele weken geleden midden in de nacht onder ogen. Een schok voor mij persoonlijk. Een foto van de straat waar ik mijn eerste levensjaren heb doorgebracht op het moment van de inval van de Duitsers in 1940. De schok doordat ik mensen op de foto herken. Met tranen in de ogen ben ik naar die foto blijven turen.
De foto is genomen vanaf de plek waar vijf jaar later een fataal ongeluk gebeurde dat mijn leven voorgoed getekend heeft. De foto markeert bovendien het begin van de periode van veel leed dat over mijn familie gekomen is. Evenzeer belangrijk, mijn familie heeft, zonder enige uitzondering, de rug recht gehouden. Niet gesjoemeld, niet gecollaboreerd. Nee, het waren geen grote helden en zeker geen verzetshelden, na de oorlog… Het waren eerlijke, fatsoenlijke mensen met al hun tekortkomingen. Mensen die nooit verraad zouden plegen. Wel werden ze met die praktijken geconfronteerd, zelfs kort voor de bevrijding van Maastricht, door een politieagent. Na de oorlog begreep ik niet waarom mijn moeder niet graag zag dat ik met kinderen van een bepaalde familie speelde. Pas veel later werd me de band met die vervloekte oorlog duidelijk.
Een familiekiekje van kort voor het uitbreken van de oorlog symboliseert voor mij alles wat die oorlog mijn familie aangedaan heeft. Toelichten doe ik het niet. Vele herinneringen werden wakker vorig jaar na het overlijden van mijn moeder, nu ruim een eeuw geleden geboren in Engeland.
Ik verhaal dit omdat schorem op internet aan de haal gaat met persoonlijke gegevens van mij en m’n familie. Waarom ze dat doen?
Een boodschapper over het opkomend fascisme in Nederland en Europa moet het zwijgen worden opgelegd. Met welke methoden dan ook. Want u weet het, de nieuwe fascisten zijn de anti-fascisten, niet die van toen, niet die van het Derde Rijk, nee die van nu onder het vaandel van vrijheid met joods-christelijke waarden.
Bang voor een nieuwe wereldoorlog zijn ze ook al niet, liever die dan het ESM verdrag las ik bij Geesje. Geesje, een simpele maar moet ik constateren, een meedogenloze ziel, net als haar geestverwanten.
In de ogen van het PVV schorem op Twitter ben ik een nazi, een vieze, oude smeerpijp en nog veel meer. Een hele rits van dergelijke kwalificaties is inmiddels mijn deel. Vraag maar aan die lieden, van Jeannie tot… Ze weten precies wie of wat ik ben, mijn vrouw en kinderen inbegrepen. Zijn ze bevreesd dat ik een kleine bijdrage lever aan de ontmaskering van hun Leider, een ordinaire sloper van onze democratische rechtstaat? Ik veronderstel het maar, anders valt die hetze werkelijk niet te begrijpen.
Mensen die moedwillig anderen trachten te vernietigen, noem ik fascisten. En hun collaborateurs, waarbij de nuance overheerst, zoals ze zelf beweren? Die noem ik klerken, die perfect weten met welke wind ze moeten meewaaien. Opkomen voor anderen zullen ze nooit. Voor mij zijn ze kwaadaardiger dan die fascisten, miserabel als ze zijn, ze rollen er de loper voor uit en zorgen ervoor dat we verlamd raken in ons politiek ageren. We zien ze volop bij de media terug. Zij verdienen nadrukkelijk onze persoonlijke aandacht en kritiek.
Nog iets wil ik persoonlijk kwijt. De meeste mensen waar ook ter wereld zijn aardige mensen, die niet uitsluitend aan macht, geweld en vooral geld denken. We zouden het uit ‘t oog kunnen verliezen door wat Wilders in ons land heeft aangericht. Een nuchtere zeventienjarige knul:
Maart 1945, Berlijn. Peter Anders ging met zijn vaste begeleider aan de piano Michael Raucheisen ondanks het oorlogsgeweld naar het Haus des Rundfunks om de liederencyclus “Die Winterreise” op te nemen. De uitvoering is nog steeds onovertroffen. Een opname die ik vond op internet:
(klik op de afbeelding)
Uitgelichte foto: bron
