Wat ooit begon met een stukje over het rookverbod en de kroeg is van lieverlee uitgegroeid tot een aantal weblogs en veel activiteit op Twitter. Vanwege de PVV trammelant bij de NRC ontstond als tegenwicht mijn eerste blog. Het voelt aan als een domicilie in de virtuele ruimte. In de toekomst wil ik het uitbouwen tot iets strikt persoonlijks. Een aantal zaken van algemeen karakter heb ik al overgeheveld naar andere blogs. Ik vertel het maar even, want tegen idioterie houdt niets bestand. Lees maar die stukjes in het vorige bericht.
Vandaag krijg ik te lezen: “@mikaeljmartin: @Tibaert @tweepstra Het is een soort roeping om ons te bevrijden van vervelende PVVers, maar je strijdt roept ook weerstand op. Actie=reactie”. Voor mij een tekenende reactie over de toestand in ons land. Je ervaring en kennis proberen door te geven, waarschuwen, vraagtekens plaatsen, wordt gezien als een strijd. Ik vrees dat we niet meer ver verwijderd zijn van het punt dat de grote meerderheid van de samenleving niet meer bereid is tot zelfstandig nadenken.
Als je zelfs, zoals @wilders_truusje en ik de laatste weken mochten ervaren, weggezet wordt als haatopa en iemand anders als haatoma wat dan? Dan mogen we kennelijk niet meer gehoord worden, dan worden we tot een maatschappelijk gevaar verklaard, dat geïsoleerd moet worden. Om dat te onderstrepen worden we beschuldigd tot het oproepen van geweld, vervalste tweets worden in omloop gebracht om dat te kunnen onderstrepen, en je wordt afgeschilderd als een pedofiel die het verkrachten van kinderen goedkeurt. Ach, zegt die Mikael, je neemt Twitter veel te serieus, ik kan me niet voorstellen dat je er plezier aan beleeft en gaat vervolgens met ene @TEUN_PVV gezellig kletsen. Want een constante moet in Nederland behouden blijven, laten we het vooral gezellig houden met een verzetje en een lolletje op zijn tijd, humorvol als we zijn.
Ruim een jaar heb ik het nu over me heen laten komen, simpeltjes om te kunnen zeggen: “Kijk wat er gebeurd als je ongebonden en zonder een enkele bijbedoeling iets duidelijk probeert te maken.” Aan alles komt ooit een eind. Zo ook aan dit leerstuk waarvan ik het een en ander gedocumenteerd heb.
Ik wil alvast wel verklappen wat me het meest getroffen heeft. Dat waren de reacties van meneer @johnschop n.a.v. een foto die ik in de nacht van de tiende mei onder ogen kreeg. Geen spoortje empathie mocht ik ontvangen. En afgelopen nacht was hij het roerend eens met @petersmits2. “Een psychopaat, die Tibaert.” Die @petersmits2 moet ik beslist dankbaar zijn. Het is de man met de meeste draadjes in het rechts extreme spectrum en zijns ondanks een goede gids. Een man die in zichzelf ook zo’n beetje alles schijnt te verenen waaruit een bruin soepje gekookt kan worden. Door hem kwam ik ook weer bij die John terecht. En zo kwam, zonder dat die lieden dat kunnen of willen beseffen, bij mij de hele film weer langs. Moeders, kinderen, geweld, discriminatie, fascisme, trauma’s, haat. Een film waarvan Wilders dolgraag een remake zou willen maken.
Ben ik nu toch toegekomen aan wat ik beoogde? Ja, anders dan verwacht, maar ik denk dat mijn pogingen, te beginnen bij Jeannie indertijd, voor de meelezers vruchtbaar waren. De confrontatie tussen wat je een publiek open debat mag noemen, het overdragen van kennis en de welhaast totale boycot daarvan. Je leert ongemerkt veel van die fascistoïde methodes om je de mond te snoeren. Niet onbelangrijk voor een ieder die Wilders en zijn discipelen volgt.
Hierbij wil ik het laten wat deze tussentijdse persoonlijke oprisping betreft. Beetje sentimenteel ben ik wel, ja!
 |
|
28 augustus 2012
|
Uitgelichte foto: bron
