Henri Cartier-Bresson: Scanno, Abruzzo (1951)
We leven in een informatie maatschappij. Dagelijks worden we overspoeld met kennis, weetjes en propaganda. Toch kun je je afvragen of de samenleving daardoor beter geïnformeerd raakt. We leven steeds geïsoleerder van elkaar en wat we dienen te weten, vakkennis bijvoorbeeld, wordt steeds fragmentarischer en raakt snel verouderd. Ook politiek. Mensen verliezen het overzicht over het grotere geheel en vallen terug op een voor hen wenselijk wereldbeeld en omarmen simplistische voorstellen en schema’s die daar binnen passen.
De grootste gemene deler maakt onder een dergelijke categorie van mensen de meeste kans van slagen. De reclame vaart er wel bij, de politieke propaganda ook. Of anders gezegd, de massa kan makkelijk gemanipuleerd worden, wantrouwig als ze is voor de dialoog en haar onkunde om informatie op zijn merites te beoordelen. Immers, je kunt je toch niet verplaatsen zonder auto en het is ons land. Autorijden moet, anders tel je niet mee, en voor het overige, ongewenst of landverrader.
Wat in het verleden tot het domein van straat en kroeg hoorde, maar ook thuis en op de werkplek, het politieke debat, verplaatst zich steeds meer naar de virtuele ruimte onder het motto van laten we het gezellig houden. En zelfs daar valt die kreet regelmatig te beluisteren, ik twitter voor mijn plezier, zoiets dus. In die omstandigheden is het een geschenk bijna als iemand onder eigen naam propaganda voert voor Wilders. Een zeldzaamheid.
Dat begreep ik vorig jaar niet meteen, want wat moest ik aan met die infantiele praatjes van Jeannie? Ze had niet in de smiezen dat ze regelrechte racistische taal uitsloeg, ze toonde geen enkele interesse voor wat ik ter berde bracht, laat staan voor mijn persoon. Frappant, ze werd meteen gesecondeerd door een aantal “vriendinnen” die me of ergens vanaf wilde helpen, vraag me niet wat, of ook regelrecht beledigend werden.
Eentje van hen, Jacqueline van Wel, ging een stap verder. Ze ging samen met derden op zoek naar mijn achtergronden, mijn privéleven. Dat wist ik toen helaas nog niet. Een simpele tweet geeft aan waar ze van meet af aan mee in de weer was:
@Jekylline Jacqueline
@jekylline boodschappenlijstje kippensoep genealogieonline.nl/genealogie_eik… augustus 2011
Duidelijk is dat ze omstreeks die tijd ook al in het bezit was van mijn adresgegevens en telefoonnummer. Zeer vermoedelijk dankzij haar directe lijntje met Dirk Hartman. Vervolgens kon Jeannie verder voor haar/hun karretje gespannen worden.
En of Jeannie verder ging. Met een foto. Met het grootste plezier werd door haar met m’n vrouw de spot gedreven. Als ik nu naar die foto van @jekylline kijk, een foto die me iemand een week of twee geleden toestuurde, spookt mij van alles door mijn hoofd, maar laat ik me maar bij het onderwerp houden: “Het niet willen weten…”. Voor mij zijn dat de privégegevens, de intieme zaken van iemand anders.
Als je de PVV adepten meer dan een jaar volgt zie je bepaalde patronen opduiken. Ze hanteren een vast aantal (voor-)oordelen, de islam deugt niet, is fascisme, er is niets met het klimaat aan de hand, aan bezit ontlenen ze uitsluitend rechten, mensen die het niet met hun eens zijn gelden als landverraders, werklozen als werkschuw volk, geweld om hun levenswijze te continueren is oorbaar. Het eigenbelang en dat van hun groep prevaleert boven alles en hun levenswijze wordt als verre superieur geacht.
Hun wereldbeeld bevestigen ze onderling door gerichte informatie over en weer. Ze dient om eenmaal ingenomen standpunten en meningen te bevestigen. Daarbuiten wensen ze niets waar te nemen. Kritiek wordt als haat vertaald. Hun wereldbeeld is hermetisch gesloten. Toch zien ze zichzelf als het puikje van de samenleving en ze leven in de vooronderstelling dat de toekomst aan hen is. Momenteel geldt Wilders als de wegwijzer naar het nieuwe Nederland, weg uit Europa en van alle vreemde smetten vrij. In het verleden was dat Fortuyn en morgen?
Zijn deze mensen nog tot rede te brengen? Nee, hun lusten vieren ze bot op andersdenkenden, zeker op mensen die oog hebben voor de sociale aspecten van de samenleving in de juiste betekenis van het woord, de ecologische. Niet alleen voor die van eigen huis en gaard, de economische. Mensen die weet hebben van de verworvenheden, ook, en misschien vooral de culturele met al hun diversiteit. Het liefst wordt hen het zwijgen opgelegd, zie het bovenstaande screenshot. Dan juichen ze: “Grinnik… De hele blog is pleitos! Heerlijk.”
Het afgelopen jaar heb ik veel materiaal verzameld. In eerste instantie vanwege de laster en smaad die verspreid werd, later vanwege mijn bijna blindheid. Beetje bij beetje ben ik het materiaal nu aan het ontsluiten. Wat ik tegenkom en nu pas goed kan lezen is vele malen erger, brutaler, verontrustender dan ik in mijn herinnering had. Het leest alsof je van nabij meemaakt hoe fascisme vorm wordt gegeven, zo direct onder onze ogen. Zijn we er blind, ongevoelig voor geworden dat dit plaats kan vinden?
Een kleine verzameling screenshots kan misschien verhelderen wat ik hier boven betoog. Om het nog eens duidelijk te zeggen, mij interesseren personalia van betrokkenen niet. Ik neem puur genoegen met wat ze op Twitter te melden hebben met eventueel hun bijbehorende weblogs. Ik snuffel niet, die nieuwsgierigheid is mij vreemd, ik publiceer geen adressen of telefoonnummers, ga niemands beroeps- of familiewegen na. Toch wordt ik daarvan beschuldigd door lieden als @petersmits2, @cassie_troy, @peteranshof en anderen. Nooit hoor ik ze over onverlaten als @linksrapalje die nu nog steeds mijn adres in zijn TL heeft staan. Noteert u even?
Voor- en nawoord op dit blog door @Jekylline
Dat is puur stalken, zegt een van haar vriendinnen. Stel je voor, en dat al meer dan een jaar lang…
De context van de betreffende tweets valt hier te lezen:
TIBAERT – zoeklijst 26-31 augustus 2012
TIBAERT BLOGSPOT
Uitgelichte foto: Henri Cartier-Bresson – bron
