Maastricht, de zaterdag voor de verkiezingen

Gepost op door tibaert

Vastelaovend in Mestreech



Prachtig weer, die zaterdag voor de verkiezingen. Tegen twaalven een telefoontje, een Twitter vriendin aan de lijn. Of ik zin heb om op een terrasje een kop koffie met haar te komen drinken? Rond tweeën, is dat goed? M’n vrouw is namelijk net de deur uit om boodschappen te doen… Wel ja, prima, je hebt m’n nummer?

Half drie was ik op de Markt, bij het afgesproken terras. Daar kwam ze aan, breed lachend… Zoals dat dan gaat met Twitter vrienden, in het echt of via de telefoon, eerst even die misère doorgenomen op dat sociale medium. Moet je nou zien, zei ze plots, die kraampjes. Het CDA heeft bijzondere, met een puntdak. Zij krijgen weer iets aparts. Misschien zijn ze van henzelf, opperde ik.

Kijk eens wie we daar hebben. Druk gesticulerend werd in een bepaalde richting gewezen. Ik zag niks. “Leers is aan het flyeren”, de phone kwam tevoorschijn om het voorval voor de eeuwigheid vast te leggen en zomaar ineens kwam Leers aan ons tafeltje voorbij en vroeg beleefd of hij haar een foldertje mocht aanbieden. Nou nee, meneer Leers, maar mag ik u wat vragen. Het asielbeleid dus. Ja, zei Leers daar moet u eerst wat dieper induiken voordat u met een oordeel komt.

Een beetje gênant vond ik de vertoning. Zo zou ik het nooit doen. Dat zei ik niet, ik hield wijselijk m’n mond. We verschillen gelukkig, ook in onze manier van aanpak. Onze kennis, onze ervaring, onze waarneming idem dito. Mooi is het als we iets van elkaar willen opsteken, als dat niet gebeurt, als daar niet de wil voor aanwezig is, is het snel einde oefening. Dus niet op de toon van, de AD een nette Telegraaf, een rechtse krant. Hoe kom je daarbij? Heb je die krant wel eens ooit gelezen? Durf je dan badinerend te zeggen elk halfjaar bij de tandarts, hoon wordt je deel. Sterker, je wordt weggezet als een miezerig minkukel en overhaast wordt afgerekend met de ober.

Zo met elkaar omgaan vind ik geen manier van doen. Dus de zaak gekalmeerd, enkele malen gevraagd of ze nog een consumptie wilde… Nee dus. Zo zaten we nog lange tijd zonder op dat terras. Zeer gênant. Gelukkig is het merendeel van de Maastrichtse obers hoffelijk en werden we niet lastig gevallen met de bekende vraag of we… Bij het afscheid zei ik nog, kom maar binnenvallen als je zin hebt. Of dit nog ooit zal gebeuren? Ik neem aan van niet. Deze Twitter vriendin heeft het klaargespeeld om via haar blog en via haar tweets mij zo in het harnas te jagen dat bij mij ook weinig behoefte meer is aan verder contact.

Weer een les geleerd. Niet alle kennismakingen in het echt met personen uit de virtuele wereld verlopen tot wederzijds genoegen. Soms, misschien wel vaak, kunnen deze contacten beter virtueel blijven. Jammer van die laatste zomerdag in september, zeer jammer.



Hoe het begon:

En verder onder veel meer dit:


Uitgelichte foto: Carnaval Maastricht

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Gepubliceerd door tibaert