Salvador Dali: Study for Sentimental Colloquy (1944)
Prachtig, je zit er meteen middenin. De eerste maten van Mozarts pianoconcert in C, en Do majeur, KV 467. Een beetje straf, militaristisch zelfs. Diverse interpretaties worden nu, terwijl ik dit schrijf, besproken in Le jardin des critiques. Wonderlijk die enorme verschillen en toch is het ’t zelfde werk dat uitgevoerd wordt. En wij als luisteraars beoordelen die uitvoeringen ook weer op onze eigen wijze. Als je hierover doordenkt geeft het werk van Mozart een bijna oneindige kaleidoskoop aan mogelijkheden, beeldend gesproken. En welke benadert de intentie van Mozart het best? We zullen het nooit weten. Is ook niet nodig, lijkt me.
C’est le ton qui fait la musique, zeggen de Fransen. En zo is het maar net. Ik moet bekennen dat de toon waarop in ons land gepraat en gedebatteerd wordt me tegenstaat. Op luide, schrille toon worden andermans denkwijzen en opvattingen platgewalst. Veelal vals, zeer vals. Het doet pijn, niet alleen aan je oren. Waag het niet vraagtekens te plaatsen bij met grote stelligheid verkondigde meningen. Meningen van het kaliber: “Je ziet toch dat negers anders zijn, zwart. Ze zijn anders, het zit in hun genen.” Of meer gezaghebbend: “De EU, u weet wel, die de nazi idealen over een groot verenigd Europa deelt.” Hoon wordt je deel. Het is mijn mening, nou dan. Vervolgens de bekende riedel.
Als die riedel niet afdoende blijkt komt de ware Bataaf boven. Schelden, kwetsen, lasteren, vernederen, regelrechte vuilspuiterij. Benoem het niet met de enige juiste term dan ben jij de fascist, de “linksfascist”. Juist die verscheidenheid aan meningen is niet gevraagd, niet gewenst. Nooit hebben die lieden nagedacht over hoe ze tot die ene, voor hun ware, mening zijn gekomen. Zelfs dat ze bevestigd wordt, feitelijk voorgekauwd wordt, door politici van laag allooi mag hun niet verontrusten of aan het twijfelen brengen.
Ach wat wil je. We worden overspoeld met trivialiteiten. De media leven ervan. Die dagelijkse hersenspoeling doet zijn werk en uiteindelijk zitten wij allen met de brokken. De heersende mening is… en de politici gaan in de voetsporen van het journaille en de amusementsindustrie aan de slag. Waartoe dat leidt zien we het beste terug in de USA, het lichtend voorbeeld voor veel foute zaken, van het militair tot politiek en economie. Ook de media. In dat land van de spreekwoordelijke vrijheid van meningsuiting verzuipt elke kritische stem. Hoe anders was dat in de voormalige Sovjet Unie. Een waarheid, de Pravda, en het volk wist dat het een leugen was.
En het vlees is zwak. Mensen met ambitie vallen o zo vaak voor Mammon. Van slecht betaalde letterknecht voor een marginaal dwars blaadje tot meeloper en opiniemaker voor de werkelijk machtigen is geen al te grote stap. Je hoeft je niets meer gelegen te laten liggen aan echte intellectuelen als Baudrillard of Bourdieu. Je schaart je zelfs in hun rijen: “Ook de teksten van veel intellectuelen neigen tegenwoordig naar tv. Amorf. Onverschillig. Concentratie verpletterend. Fragmentatie veroorzakend. Niet het moment van de aarzeling tonend, of van een wezenlijke verandering, maar meekabbelend in de stroom. Teksten die je probleemloos kunt wegleggen of oppakken. Dat was vroeger wel anders.” De boodschap was dus toen al begrepen.
Het mee kabbelen met de grote stroom, wat een heerlijk gevoel. Je nergens meer in hoeven te verdiepen en gevierd persoon zijn terzelfder tijd. Je hoeft niets meer aan te tonen, te weerleggen. Nee, het is zo. We worden beduveld, Europa, het klimaat. Die hysterie over de opwarming van de aarde bijvoorbeeld. Tja, hysterie. Stiekem hoop ik ondertussen een beetje op de zondvloed, merken ze het aan den lijve.
Ach, ik blijf liever mezelf. Ogen en oren open, dan zie je wat er gebeurt, complete waanzin op de keper beschouwd. Met leven heeft het verdomd weinig te maken, meer met vernietiging. Is dat het lot van de mensheid? Na ons de zondvloed? Blijf lachen, zou ik zeggen, het werkt bevrijdend, zeker bij dergelijke bespottelijke plaatjes:
Misschien zou verachting voor personen die geloof hechten aan dergelijke stof en in die geest handelen nog meer op zijn plaats zijn:
En zeker als de persoon in kwestie instemmend onversneden propaganda presenteert:
Als update…
Kijk maar: JoostNiemoller Oct 13, 6:55pm
De maniakaal lachende Joe Biden dagelijksestandaard.nl/2012/10/de-man…
Verdere info: “Denken over kijken”.
Uitgelicht: Salvador Dali – bron
