Gefingeerde hacks

Romare Bearden: The Dove (1964)

De afgelopen week had ik het genoegen in de belangstelling te staan van Alexandra Strieker. Ze richtte zich niet rechtstreeks tot mij, maar via een trucje. Ze was als de dood dat haar account door Twitter opgeschort zou worden. Ze had mij immers geblokkeerd. Voor de goede orde, onder @Tibaert_extra wordt niemand door mij geblokkeerd, fake of niet.

Weet je wat dacht ik, laat ik nog eens terugkomen op die valse beschuldiging en aangifte over het hacken van haar Facebook. Het lijntje van 5-11 juni 2012 van haar had ik bewaard dus de chronologie viel makkelijk terug te vinden.

In herinnering kwam weer het precieze verloop van de affaire Strieker. De weerslag daarvan op dit weblog:

– 5 juni: Trix, een landverraadster?
– 7 juni: Stalken via Twitter
– 10 juni: Doodslijstjes en doodseskaders
– 11 juni: Taal
– 14 juni: De PVV black-box
– 15 juni: De dialektiek van Hitler tot Strieker
– 18 juni: De naasteliefde van Wilders en zijn beweging

Later kwam er meer, maar met de genoemde berichten dacht ik vooreerst genoeg aandacht besteed te hebben aan de politieke beweegredenen van Alexandra Strieker. En alleen daarom was en is het me te doen. Of mij dat onnozele Facebook verder zou interesseren! Het enige dat ik gedaan had me aan te melden als “vriend” om eens mogelijk rustig met haar van gedachten te wisselen. Op Twitter toonde ze zich steeds afwerend, om het vriendelijk uit te drukken. Dat Facebook bleek toen na de komst van het “Trix” blog plotsklaps verdwenen. Ze had kennelijk het hazenpad gekozen, een vorm van paranoia die je vaker tegenkomt in rechts extreme hoek.

Stom verbaasd was ik over haar berichten op Twitter als zou ik haar Facebook gehackt hebben. Op de eerste plaats al de vraag, wie doet zoiets onnozels? Met welk belang. Maar, wat blijkt? Ze beweerde toen aangifte tegen mij gedaan te hebben. Ik ging ervan uit dat ze vierkant was uitgelachen op het bureau. Maar onze Sandra blijkt nog steeds overtuigd van haar gelijk. Vele malen heb ik haar al gevraagd om een rectificatie te plaatsen en excuses aan te bieden. In deze Kerstnacht weer. Ik heb nu maar eens ten einde raad haar een aantal tweets gestuurd om haar de absurditeit van haar hersenspinsel duidelijk te maken. Het resultaat staat hier. Volgende week werk ik het wat verder uit. De voorafgaande discussie was namelijk zeer illustratief voor haar denkwijze en aard van discussiëren.

Mensen, mensen, mensen, waar ik me allemaal mee bezig moet houden, je houdt het niet voor mogelijk. En dan is er nog Jacqueline Wouters, zo mogelijk nog een ernstiger geval. En het werkt zo aanstekelijk hun gedoe op al die onverlaten op Twitter. Die hoeven zich al helemaal niet te verantwoorden. Die retweeten slechts, zoals dat heet.

Onderstaande screenshots kunt u in hun samenhang hier teruglezen: TIBAERT – juni 2012.