Larry Burrows: Reaching Out – Vietnam (1966)
jur kuipers
Zag vandaag een foto op de website van TIME die indruk op mij maakte. Titel van de plaat: “REACHING OUT”.
Gekoppeld aan deze foto is er een prachtig artikel over de maker, oorlogsfotograaf Larry Burrows: LIFE Behind the Picture: Larry Burrows’ ‘Reaching Out’, 1966. Het is een foto-essay. Door op betreffende foto in webpagina te klikken zijn meer foto’s te zien die Burrows maakte tijdens die Amerikaanse gevechtsmissie in Vietnam (oktober 1966).
“REACHING OUT” werd pas in 1971 voor het eerst gepubliceerd, dit als onderdeel van een eerbetoon aan Burrows, die dat jaar omkwam toen de helikopter waarin hij met nog drie andere collaga-fotografen zat werd neergeschoten boven Laos.
Pas in 2008, 37 jaar later, werden de overgebleven resten van de stoffelijke overschotten van deze fotografen verscheept naar de VS.
Deze overblijfselen liggen nu in een roestvrijstalen doos onder de vloer van het “Newseum” in Washington.
Daar boven die vloer in de “Herdenkingsgalerie” een glazen muur dat de namen draagt van bijna 2000 journalisten die sinds 1837 omkwamen tijdens het uitoefenen van hun vak.
Een andere foto van Larry Burrows maakte al evenzeer indruk op mij.
Gepubliceerd op de cover van LIFE-magazine op 16 april 1965.
Een boordschutter roept naar helikopterpiloot dat zijn kameraad is geraakt (die kort daarop overlijdt).
Fotograaf Larry Burrows was een bescheiden man.
Zo verontschuldigde hij zich bij de LIFE-redactie voor de matige bijschriften die hij met zijn foto’s meezond…
…”Met al dat sluipschuttervuur durfde ik niet met een wit notitieboekje te wuiven”…
All these years later, it’s still worth recounting one small example of the way that the wry Briton endeared himself to his peers, as well as his subjects.
In typed notes that accompanied Burrows’ film when it was flown from Vietnam to LIFE’s offices in New York, the photographer apologized — apologized — (!) for what he feared might be substandard descriptions of the scenes he shot, and how he shot them:
“Sorry if my captioning is not up to standard,” Burrows wrote to his editors, “but with all that sniper fire around, I didn’t dare wave a white notebook.”
Ik herinner mij dat ik als klein jongetje de oorlog in Vietnam op het TV-journaal (op “prime-time”!) zag langskomen.
Kranten en tijdschriften lieten niet zelden schokkende beelden zien van die oorlog daar.
Die beelden hadden grote impact en hadden meer invloed op het stoppen van die smerige oorlog dan alle kogels en bommen bij elkaar.
De Amerikanen leerden hun lesje.
Tegenwoordig is het erg moeilijk om als fotojournalist te opereren zonder “embedded” te zijn in operaties waar Amerikanen bij betrokken zijn.
Ook de zelfcensuur van het Amerikaanse leger is tegenwoordig op z’n minst schrijnend te noemen.
Vraag me werkelijk af of foto’s zoals Larry Burrows die maakte (zoals die op omslag van LIFE, april 1965) nu nog wel van het Amerikaanse gezag gepubliceerd mogen worden.
…En als er iemand binnen dat militaire apparaat van de V.S. bijna letterlijk “de vuile was buiten hangt” – via de “gescramblelde” website Wikileaks – dan wordt ‘ie door “US-War-Command” als een varken in een isoleercel gesmeten.
Ja! Ik heb het over Bradley Manning (en dus NIET over die ijdeltuit Julian Assange).
Dit mailde ik in augustus van afgelopen jaar (toen t.g.v. de herdenking aan de gevolgen van de twee atoombommen die in 1945 op Japan vielen):
Wat kan het schelen…
Nederland woont achter aangeharkte tuintjes in keurige woninkjes.
Uitgelichte foto: Larry Burrows
