René Clément: Jeux interdits (1952)
Toegevoegd op 3 mei 2014 en terug gedateerd
Vier mei, dodenherdenking, doden worden herdacht. Door wie, waarom en welke doden worden herdacht? Eenmaal waren mijn ouders aanwezig bij een dodenherdenking op vier mei. De eerste die plaatsvond, daarna nooit meer. Uitleggen aan diegenen die dit niet snappen wil ik niet. Wat ik wel weet is dat zij die ervaring met vele mensen deelden. Eerlijke, oprechte mensen.
Welke lessen worden getrokken uit ons verleden? Lessen over politiek, het gedrag van mensen als het er werkelijk op aan komt? Worden ze toegepast in ons dagelijks bestaan? Als ik afga op wat ik de afgelopen vijf jaar heb meegemaakt op internet is het bitter weinig. Veel verdringing, veel huichelarij en wel het allerberoerdste, het misbruik dat ervan gemaakt wordt, het verleden gebruiken voor het goedpraten van eigen wangedrag. Daar past slechts stilzwijgen over, daar ga je niet over in debat.
Een jaar later stel ik vast dat lieden die alles en iedereen wensen te beschuldigen van wat dan ook ongemoeid hun gang kunnen blijven gaan, gesteund door de nuttige klerken. In het verleden was het niet anders, voor 1940, tijdens de bezetting en na 1945. De impact vergeleken met toen verschilt wel enorm. Elke kleine miserabele ziel van linkse of rechtse signatuur, het dondert niet, kan en mag zijn waffel opentrekken en zeggen “ik noem een nazi een nazi”. Spijtig is het, en dat frustreert toch wel, dat dit praktisch ongemoeid gedaan kan worden. Er wordt zelfs voor geapplaudisseerd, hoe dapper toch. Je durft.
Uitgelicht screenshot: René Clément – bron
