Marcel Gromaire: Nu au tapis d’orient (1926)
Toegevoegd mei 2017 en terug gedateerd
Enkele lieden hebben zich erin bekwaamd om Tibaert te stalken. Zie, zo handelt een stalker, zo handelt een van hen. Duidelijker kan ik het niet uitleggen. Zo werkt ze dus, zoals ik het noem, de fascistische omkeertruc.
Het zoeklijstje Tibaert doet wonderen. In een oogopslag zie ik wat onverlaten in petto hebben. Van PVV’ertjes heb ik nog maar betrekkelijk weinig last, van geobsedeerde figuren als Van Donkelaar en Wouters des te meer. Ze lijken slechts één doel voor ogen te hebben, weg met Tibaert. Dan verdwijnen hun leugens en smeerlapperij als sneeuw voor de zon, denken ze, hopen ze, veronderstel ik.
Stalken, het gaat maar door…
HKH, Igor, een ietwat weifelende man, is mijn indruk. Beslist de kwaadste niet. Onderling hadden we weinig contact, meer indirect wel door wat bepaalde types uitvraten. Zijn reacties getuigden van veel onbegrip over mijn besognes, het duidelijk maken wat mensen politiek aanrichten, die zelf nauwelijks hun kop boven het maaiveld durven uit te steken. Zolang het PVVers betrof vond hij het best, toen zogenaamde linksen aan bod kwamen begreep hij me niet meer en dacht dat het om banale meningsverschillen of ruzie ging. Nou, daar heb ik Twitter niet voor nodig.
Hier onze gezamenlijke tweets. Igor, besef, eerlijkheid gaat voor alles. Leer ook eens die omkeertruc te begrijpen, dan trap je niet meer in de val dat het om persoonlijke vetes zou gaan.
Afbeeldingen: Marcel Gromaire – bron
