Theepluk in Chakva (Georgië) door Griekse vrouwen en kinderen (c.1910)
vooraf
Inmiddels, enkele weken later, ben ik wijzer dan onderstaand stukje doet vermoeden. Ina Dijstelberge verkiest schunnigheden met de mantel der liefde te bedekken en keert zich ferm tegen het openbaar maken van strafbare feiten. Zou het voortkomen uit de feministische strijd die ze denkt of wenst te voeren? Haar middel om de openbaarheid de nek om te draaien: het auteursrecht.
(eind november 2013)
Ze lijkt me een lieve vrouw, Ina. Ze is beslist geen intrigante. Ze verdiept zich werkelijk in relevante kwesties. Ze wil niet gehinderd worden door idioten op Twitter.
Eens zei ze tegen me, je begrijpt er niets van. Dat kan. Ik brak me er het hoofd over wat ze wel bedoeld zou kunnen hebben. Achteraf vraag ik me af, begrijpt zij wel wat er speelt? Dwazen, gesteund door ogenschijnlijk serieus te nemen mensen met name? Ze vertrouwt mensen die hetzelfde ventileren als die dwazen. Ziet ze dat niet?
Werkt dit weblog averechts omdat nogal wat mensen de revue passeren? Het is natuurlijk heel goed mogelijk in abstracte termen te praten over wat er op Twitter plaatsvindt. Medestanders zullen braaf instemmend knikken, tegenstanders hun mond houden. De werking zal nihil zijn, het werk overbodig. Mijn keuze was bewust een andere, negatief gezegd, aan de schandpaal met het gespuis, geïllustreerd en wel. Juist dat zit veel mensen dwars, begrijp ik. Dat doe je toch niet, wie ben je wel?
Een dergelijke methode kun je in grote lijnen slechts toepassen als jezelf deel van het spel bent. Je hoeft in principe niets uit te zoeken, zeker niet iemands sporen na te gaan. Reuze makkelijk. Een paar screenshots en af en toe een TL en klaar is Kees. Het meeste werk gaat zitten in deze blogjes, omdat ik er van lieverlee niet onderuit kwam ze steeds meer van toelichting te voorzien. Worden ze gelezen door de betrokkenen, door mensen die een oordeel hebben over de drijfveren van Tibaert? Ik heb zo mijn twijfels. Anders was het zeker niet mogelijk geweest dat een individu als Huib Riethof al een jaar lang ongestoord leugens kan verkopen, een dwaas in het zadel houden en daarbij een intrigante van het ergste soort steunen.
Nog steeds moet ik horen, ik wil niets te maken hebben met jullie ruzie, Riethof is een prima vent, of hou toch eens op met die hetze. Aan beide doe ik niet, geen ruzie en hetze, voor anderen sta ik niet in. Ik toon wat er speelt zonder te manipuleren, ik zeg het minstens al voor de tiende maal. Dat is het wat mensen als Riethof, of Dirk Hartman, of Alexandra Strieker, of Eveline van Donkelaar in het verkeerde keelgat schiet. De boodschapper moet stuk. En eerlijk is eerlijk, “linksen” zijn slimmer dan “rechtsen”. Uitgekookter, zelfs doortrapter. Het verwondert me niet. Rechtsen hoeven normaliter niet te vechten om hun gelijk te halen, ze staan altijd aan de goede kant, die van de macht. Linksen hebben ervoor leren knokken…
Onthutsend is te zien dat deze ‘linksen” nog verder gaan in hun infame strijd, elk middel is goed om de boodschapper het zwijgen op te leggen. En o zo gelikt. Van het toontje en de houding van mensen als Arnold van der Kluft en Huib Riethof draait werkelijk je maag om. Aanmatigend en overduidelijk op zand gebouwd, zo ziet hun argumentatie eruit. Wie laat zich op zijn eigen weblog bewieroken door zijn eigen dochter, in het Frans. Très chique… Droegen deze lieden nu maar iets bij om een dam te helpen opwerpen tegen het oprukkende fascisme. Niets van dat al, integendeel ze belemmeren het en werken dat fascisme zelfs in de hand. Mijn grootste grief.
Ooit ben ik bij een politieke partij opgestapt nadat ik moest aanzien hoe de afdelingsvoorzitter omging met zijn kind. Mensen die het meest fundamentele in het leven uit het oog verliezen vertrouw ik niet langer, wens ik niet mee samen te werken voor een betere toekomst. Omgekeerd ook. Mensen die hun kinderen misbruiken om er zelf beter op te komen staan wantrouw ik ten zeerste. Wie laat zich nou voorstaan op iets dat door ieder beschaafd mens als vanzelfsprekend wordt beschouwd als je je er voor inzet, op zorg voor kinderen?
Misschien wordt mijn streven nu een beetje duidelijker voor Ina. Er zijn mensen, die niet veel woorden nodig hebben, die weten wanneer ze moeten handelen. Volg Els, een dame uit één stuk en kordaat als het erop aankomt. Iemand die je kunt vertrouwen en daarop komt het altijd aan. Samen hebben we al heel wat afgelachen over al die vreemde vogels op Twitter. Ina, neem een voorbeeld aan haar en vergeet je partijkaart. Of vertrouw je ondanks alles mensen die onoprecht zijn en anderen opstoken?
Na het wegsturen van dit bericht ben ik eens gaan kijken op het weblog van Ina. Ik ken haar hoofdzakelijk van Twitter. Ik schrok. Een zes jaar oud stuk over feminisme van haar hand. Ik hoop oprecht dat ze er nu genuanceerder over denkt. Een beetje tegengif kan geen kwaad, lijkt me. Hier de aller beminnelijkste Martin van Creveld:
Vrouwen… Ik, als man, kom nooit uitgekeken.
En verder…
-
TOT DE LAATSTE SNIK STRIJDEN VOOR RECHTVAARDIGHEID
-
INA DIJSTELBERGE IN JANUARI 2014
-
ZUIGEN, ZEUREN, UIT JE NEK LULLEN
-
HET LIJSTJE VAN INA – VERVOLG
-
DESINFORMATIE
-
WEGJORISSEN, EEN BATAAFSE SPECIALITEIT?
