Toegevoegd april 2017 en terug gedateerd
Je herkent ze vaak meteen, regelrecht uit de polderklei getrokken zijn ze. Grof gebekt en ze zijn overtuigd dat ze wijs zijn. Hopeloze gevallen, die door hun botheid veel schade aanrichten. Wat zo mogelijk nog erger is ze houden zich niet aan hun woord en liegen, ze dreigen zelfs als het hun niet past.
Yollie en Ina. Weer een stripverhaaltje aan de hand van een paar tweets.
Het voorval rond Garcia Lorca vergeet ik nooit. Het betreffende bericht is met dank aan Ina dus nu verdwenen, maar o die reactie. In het gedicht had ik een tikfoutje gemaakt, i.p.v. een komma een punt geplaatst. Of was het andersom? Met daarnaast een vertaling uit het Spaans in het Frans. Wat kreeg ik te horen? Ik begreep er niets van, het wemelde van de fouten en nog meer van die achterlijke, verzonnen argumenten. U merkt het, niveau polder op zijn allerlaagst. En bezie deze tweet. Die spelfouten maakte ik al niet meer op de Lagere School, in Maastricht weliswaar. Kun je nagaan.
Over haar Latijn wil ik het niet hebben. Dan wordt het roddel…
Ina en Luce Irigaray is ook zoiets moois. Nooit of te nimmer heb ik antwoord gekregen van Dijstelberge over wat ik een jaar eerder niet begreep. Het had te maken met Herman Falkenstein. Wel begreep ik op mijn beurt dat ze donders goed wist wat er speelde rond figuren als Huib Riethof. Ze hield haar kaken stijf op elkaar, deze strijdster voor rechtvaardigheid tot haar laatste snik. Het zijn haar woorden.
Voor mij zou het allemaal een stuk makkelijker zijn na de ingreep via Google door Ina onder het motto “auteursrechtenschending” als Yollie zich aan haar woord beliefde te houden. Doet ze niet, verrekt ze en dat is strafbaar, hoort ze te weten. Haar toezegging staat zwart op wit:
Uitgelichte foto: bron
