Aangifte

Mario Giacomelli: uit de cyclus Puglia (Apulia) – 1958 / 1982

Iemand zegt zichzelf een cadeau te geven, op haar verjaardag nog wel, door het schrijven van een, hoe zullen we het noemen, een psychiatrisch rapport over een persoon die niet naar haar pijpen wenst te dansen. Eigenlijk is het meer, het is een verhaal waarin ze haar gram probeert te halen omdat gebleken is dat alles waarvoor ze me dacht en denkt te gebruiken zich tegen haar keert. Ik hoef slechts haar tweets, die verband houden met Tibaert, in chronologisch volgorde te zetten, aangevuld met berichten op haar weblog om haar manier van opereren duidelijk te maken. Dat is niet toereikend, want degene die er kennis van neemt weet niet waar ze een loopje met de waarheid neemt. Bovendien rekent ze, net als een aantal anderen, op de vluchtigheid van het medium Twitter. Vandaar heb ik dit weblog in het leven geroepen, wijs geworden door mijn belevenissen bij de NRC. Als betrokkene wrijf ik me nog vaak de ogen uit als ik oudere tweets terugzie met leugens en smaad gericht aan Tibaert. Je vergeet snel…

Met frisse tegenzin neem ik dit belabberde, een beschaafd mens onwaardig, stukje door, puur om te voorkomen dat ze het op grond van “auteursrecht” laat blokkeren. Het valt in twee gedeelten uiteen, het oorspronkelijke  en een update van enkele dagen geleden. Eerst deel 1 dan maar… Haar tekst staat in bruin en cursief, de mijne vet. Ik zal het zo kort als mogelijk maken…

Ze zou dus gezwegen hebben vanaf Sinterklaas vorig jaar? Dan zou ik niets te melden hebben gehad en had ik haar niet in januari gevraagd open en eerlijk spel te spelen met het verzoek haar naam te noemen. Haar constatering: “een erg naar en gefrustreerd mannetje met een enorm probleem” kan ik moeilijk gaan weerleggen.

Aansluiten bij de mensen uit dit dorp. Maastricht dus. Waarom iemand op Twitter gezocht? Laatst vertelde ze nog op haar blog dat ze regelmatig op St. Pieter neerstrijkt met vriendinnen. Nee, haar redenen waren andere. Ik had een lijstje gepubliceerd en ze had iets met Anshof. Over hem kreeg ik e-mails toegestuurd. Zij zocht nadrukkelijk contact met mij en ik nodigde haar uit. Thuis helaas.

Ze spreekt over “mensen in de buurt”, in meervoud. Wie die anderen zijn weet ik niet. Die bestaan m.i. niet. “Zogenaamd fascisten bestrijden”. Nou, dat is wel het allerlaatste wat ik doe. Steeds probeer ik duidelijk te maken wat fascistische methodes zijn, niet te verwarren met nazi methodes als ‘Ausrottung’.

Had het gesmaakt, Eveline? En wat had ze het hoge woord. Voor mijn vrouw toonde ze geen enkele interesse, ook niet voor haar werkzaamheden. We hebben haar hele levensgeschiedenis aangehoord, de adoratie van haar dochter, hoe ze gedwarsboomd wordt door de mannenwereld en, niet onbelangrijk, ze wilde dolgraag zien hoe ik dat deed op Twitter. Kort geleden kwam ze met de leugen dat ik haar verteld had dat ik fake accounts aanmaakte. Frappant, in scherp contrast met wat ze schrijft, we kregen een enthousiast bedankje per e-mail en nauwelijks een week later belde ze op om ergens wat te gaan drinken.

Weer korte tijd later werden we bij haar uitgenodigd.

Waarom heeft Eveline het gore lef over mijn vrouw te reppen? Mijn vrouw weet over privé zaken te zwijgen als het graf en zal nooit iets over onze kinderen loslaten. Die beschermt ze, zoals het hoort. Twitteren doet ze niet, waarom ook? Eveline weet niets van mijn vrouw, ook niet wat ze doet en juist dat interesseerde Eveline volstrekt niet. Ze kent haar naam en ze weet hoe ze eruit ziet en dat moet maar blijven zo.

Ze moest eens weten hoe vaak ik mijn vrouw gezegd heb lees dat nou eens. Het is te gek voor woorden, mensen denken zich op internet alles te kunnen permitteren. Ik weet het, is dan haar reactie. Grappig, Eveline blijkt heel goed overweg te kunnen met pvv’ers, indirect put ze zelfs uit hun smaad en lasterstukken. Het is maar wat je bespotten noemt…

Op die bewuste zaterdag, kort na ons bezoek aan haar,  ging rond 12 uur de telefoon. Of IK zin had haar op een terras te treffen? Prima zei ik, m’n vrouw is net de deur uit boodschappen doen, ze zal rond half twee thuis zijn, daarna kom ik. Voor de zekerheid heb ik m’n vrouw nog gevraagd of ze zin had mee te gaan, nou, allesbehalve. De eerste vraag van Eveline was, waar is je vrouw? Vreemd. Weet je wat, zei ik nog, vraag haar eens of kom op bezoek als ik niet thuis ben. Geen reactie. Het verslag… Tja, ik hoor het haar nog zeggen, zie wie daar loopt, Leers is aan het flyeren. Ze veerde op en ging foto’s maken. Ik zag Leers niet, pas minuten later verscheen hij voor mij in beeld. Ik schrok, wat was die man mager geworden. Hij zag er slecht uit en dat zei ik. Geen reactie van Eveline. En toen kwam het moment suprême, hij kwam bij ons aan het tafeltje en moest er Eveline op attenderen. “Meneer Leers, mag ik u wat vragen? Zeker zei Leers. Het asielbeleid deugt niet of woorden van gelijke strekking sprak Eveline. Leers verviel in gepeins. Tja, zei hij vervolgens, daar moet u zich wat verder in verdiepen dan. Mag ik u toch een folder geven? Nee… Dat was alles en niemand kreeg verder wat mee van dit intermezzo voor Leers.

Eveline las waarschijnlijk aan mijn gezicht af dat ik het maar niks vond terwijl zij dacht een heldendaad verricht te hebben. Als je wilt stunten, doe het dan goed, niet zo. Hoe dan ook, ze wil graag geadoreerd worden en schreef er een stukje over. Nou, lees het maar. Nooit heb ik nooit gezegd en daarom reageerde ik laconiek op dat stukje. De reactie begreep ze niet en daarop reageerde ik weer met een paar worden. Vervolgens werd me de les geleerd. Daar kreeg ze weer spijt van en haalde die weer weg. Ook brutaalweg de mijne. Tja, en sinds die tijd zit ik opgescheept met het sprookje van “mijn Leers”. Die man heb ik publiekelijk meermaals vervloekt. Waarschijnlijk had ik niet mogen zeggen dat Leers er slecht uitzag en dat geeft te denken. Ook Leers is een mens, trouwens Wilders ook, waarover ze eens wist te melden dat ze hem niet zou verplegen als de omstandigheden zich voordeden.

Vervolgens kwam acte twee van haar op dat terras. Op een gegeven moment repte ze over een artikel in het AD, waarover het ging weet ik niet meer. Schertsend zei ik iets van, en je vertrouwt die krant, die nette Telegraaf? Wat toen gebeurde begrijp ik nog steeds niet. Lees je die krant weleens? Ja, zei ik, elk halfjaar bij de tandarts. En jij durft over die krant te oordelen, ze is echt links hoor. Ze ging me uitleggen hoe de krantenfusies in de Rijnmond waren verlopen. Eveline, dat hoef je mij niet te vertellen, met de pers ben ik redelijk vertrouwd. Dat werd haar kennelijk teveel en voor ik het wist rekende ze af. Ik heb het gesust en haar een paar maal nog een consumptie aangeboden. Ik schat dat we er nog ongeveer een uur hebben gezeten. Bij het afscheid en het obligate kusje zei ik nog, bel m’n vrouw maar op, kunnen jullie lekker bijkletsen.

En nu wordt het echt schandalig. Morgen ga ik verder, vind het nu wel welletjes… Dan zet ik er ook een paar linkjes in om nog wat terug te lezen…