Een anarchiste dreigt met legale middelen

Bruno Barbey – Palermo, 1964

Moeten we niet willen… OBA…

Wat een inbeelding. Ze wees af en ze was tot een verzoening gekomen. Een jaar eerder liet ze weten dat ik een vies spelletje speelde. Wat een niveau, wat een onkunde, je zou rustig kunnen stellen, zo gaat een fascist te werk die recht praat wat krom is. Dijstelberge, als je nog een tikkeltje fatsoen, respect en verantwoordelijkheidsbesef bezit dan zorg je dat mijn blogspots bij Google weer verschijnen. Je smoesje over auteursrecht was toch al te doorzichtig. Of wil je verder door het leven gaan als iemand die er niet om maalt censuur te (laten) plegen en daardoor rechtstreeks fascistisch gespuis in de kaart speelt?

Nog wat, doe of ik niet besta, zeg je. Nou, je bestaat heus, dat heb ik mogen ervaren. Of anders gezegd,  je brengt iemand schade toe en dan dient die ander zijn mond te houden? Je weet het, ik noem dat de fascistische omkeertruc. Anderen zouden zeggen, is die vrouw wel goed snik?

Even zo. Ik voer geen strijd, maar probeer iets duidelijk te maken, fascistische praktijken met name. Ik ben voor openheid en ik pleeg geen censuur. Foutloos ben ik niet, dat is niemand, kritiek is bij mij welkom, inhoudelijke wel te verstaan. Personen die op mijn blog figureren zijn toevallige, ik heb ze niet uitgezocht, ze dienden zich aan. Des te meer verwonderd ben ik over een persoon die zich anarcho-ecofeministe noemt. Over een blog van mij, niet toevallig gewijd aan feminisme, ging ze klagen bij Google, onder het motto auteursrecht. Het vervolg, twee stukjes van haar hand had ik opgeslagen in mijn blogarchief, leidde tot het verdwijnen van alle blogspots van mij. De weblogs van Jacqueline Wouters vol met smaad en laster heeft ze kennelijk in die zin ongemoeid gelaten. Omdat Wouters een vrouw is? Ik zou het niet weten, maar uiterst bevreemdend is het wel. Door deze minne daad ben ik veel mooi materiaal kwijt en kost het het me de nodige moeite om tot een nieuwe afronding te komen. Dat alles deert haar niet gelet op het dreigement dat ze hieronder weer uit. Van anarchisme heeft ze in ieder geval niets begrepen. Het begrip legitiem komt in haar vocabulaire niet voor.

Nu volgt een reactie in de vorm van een LT, als antwoord van Dijstelberge op een aantal tweets (zie de link onder dit bericht) aan haar gericht. Vergeet daarbij niet de premissen van Dijstelberge: ik begreep het niet, ik speelde een vies spelletje en ik pleegde schending auteursrecht, n.b. met een stuk dat ze me ter recensie had aangeboden. En waarom sleept ze dat OBA erbij, waar ik verder niets mee te maken had?

Ik deelde haar mee dat ik deze LT op mijn blog plaats. Haar reactie:

Allereerst mijn grote verwondering. Over de oorzaak spreekt ze niet en die is simpelweg Jacqueline Wouters. Die vrouw had ik vriendelijk verzocht Ed van Thijn niet te betrekken in haar anti Demmink gedoe. Ze bleef dat doen, eerst haar ontvolgd en vervolgens geblokt toen ze via haar andere accounts bleef spammen. Niet een enkele maal, maar tientallen, honderden tweets over Demmink kreeg ik over me heen. Ze vroeg me zelfs doodleuk een anti Demmink petitie te ondertekenen. Van Demmink wist ik niets af, dus dat deed ik niet. Enkele dagen later bleken accounts van haar opgeschort, vermoedelijk door dat vele gespam. Als dader wees ze mij aan en bovendien beschuldigde me van het feit dat haar blog bij Opera verdwenen was. Maanden later kwam de aap uit de mouw dat ze het zelf gedaan had. Wouters ging grootschalig iedereen informeren die met mij contact had, die ik retweette of anderzins bij me opdook. Zelfs kranten als de Frankfurter Rundschau werden over Tibaert geïnformeerd. Niet weinigen hechten geloof aan haar praatjes. Tja, dacht ik, zo gaat het in het geval Wilders ook, je wijst met de beschuldigende vinger en het klusje is geklaard.

Dat was fase een. Dankbaar werd door een aantal lieden hierop ingesprongen, die Wouters wel even gingen duidelijk maken wie ik was. Hun materiaal nam ze met graagte over. Er voegde zich ene Megasupernieuws bij, voor mij totaal onbekend.  Wat die man over mij en mijn familie te melden had was zo grotesk en afschuwelijk tegelijk dat ik kon aannemen dat niemand er geloof aan zou hechten. Nee hoor, Wouters nam alles met graagte over. Enfin, dacht ik, die rotzooi zet ik op mijn weblog, dan is die grap zo over. Niets was minder waar. Enkele heren van de site Krapuul, die Wouters een warm hart toe droegen, beslisten anders. Voorop Huib Riethof. De man beweerde doodleuk dat ik hem via de telefoon lastig viel en met fake accounts in de weer was. Hij had de bewijzen. Ik wacht er nog steeds op. Ik moest Sjaakie met rust laten, zei de man ook nog. De waslijsten met tweets van deze vrouw over en aan Tibaert heb ik voor een deel bewaard. Absurd, ik heb die Riethof leren vervloeken. Zonder hem was dat gedoe vorig jaar al beëindigd. Door zijn morele steun aan Wouters kreeg die vrouw letterlijk vleugels. Hierbij wil ik aantekenen dat Huib Riethof geloof hechte aan smaad en laster die door Wouters en Falkenstein in een eendrachtige samenwerking met een aantal PVVers over mij en mijn naasten verspreid werden. Sjaakie is goed, ze komt op voor de kinderen, dus ook voor mijn kinderen en kleinkinderen. Serieus, dat zei die man onlangs nog.

Meer mensen hadden last van Wouters om de simpele reden dat ze regelmatig in mijn TL verschenen. Ze kwamen allemaal bij haar op een lijst te staan van de “kippenclub”. Een aantal kende ik goed, een aantal, waaronder de door Ina Dijstelberge ruimschoots opgevoerde Smits niet. Voor mij het type om  met een wijde boog omheen te lopen, puur intuïtief. Vervolgens vroegen me een paar mensen aangifte te doen tegen Herman Falkenstein (Megasupernieuws). Onbekende namen doken voor me op, sites die ik niet kende. Ze hadden iets met Herman, maar wat? De gewoonte getrouw zoek ik niets uit, ik laat het op me afkomen en reageer eventueel of vraag door. Uit deze hoek, die Dijstelberge aanhaalt en ik niet kende kreeg ik te horen dat ik er niets van snapte, ook van Ina. Best mogelijk, ik registreer en interpreteren doe ik niet of nauwelijks. Ook hier, maar op mijn vragen kreeg ik geen antwoord. Ook Dijstelberge kwam met een gelijk luidende opmerking. Geen antwoord. Daarbij heb ik het toen gelaten.

Ze zegt nu dat ik haar blijvend bleef betrekken… Niets is minder waar. Ik reproduceerde slechts de smurrie van Wouters, die mensen als Riethof nog steeds voor 100% waar achten. Dat kan ik niet helpen, nogmaals, ik fantaseer niets, ik toon slechts. Dat vonden de PVV’ers niet leuk, die “linksen” nog veel minder die Wouters bleven zien als baken in de strijd vooral tegen pedofilie. De smurrie van hun tegenstrevers werd, als het Tibaert betrof, gretig ingezet. Hele weblogs verschenen uit die hoek met als onderwerp Tibaert. Steeds zwaarder ging de invloed van iemand anders gelden, Eveline van Donkelaar, die graag zaken overnam van Wouters, als het Tibaert betrof. Ze zaten van meet af aan op een lijn als het de psychische toestand van Tibaert betrof. Eveline ging ook massaal bij mijn volgers lasteren en net als Sjaakie viel ze mensen lastig waarmee ik contact had. Ze deed het wat subtieler en geraffineerder dan Wouters, geboren intrigante als ze is. Riethof en anderen wist ze snel voor haar karretje te spannen. Ze weet bijna perfect door het stalken van Tibaert wanneer en hoe ze moet inspringen. Nogmaals, niet op de grove manier van Wouters of Jacqueline van Wel.

In het hele verhaal tot voor kort kwam Ina Dijstelberge niet voor. Waarom ook? Ik reageer slechts als namen bij me opduiken in de zoeklijst Tibaert, voor het overige zoeken ze het maar uit. Wordt het te bont, zoals met Wouters, hanteer ik een paar extra zoeklijsten. Goed, de naam Smits viel. Ja en? Die vent heeft wat met Wouters, niet met mij. Als hij onder Tibaert verschenen is heb ik wellicht gereageerd, dat is alles. Aan de hand van de tweets van Ina Dijstelberge moet dat makkelijk te reconstrueren zijn.

Nu ga ik even Dijstelberge citeren:

Nee, in een deuk lig ik niet, daarvoor is het veel te onnozel wat er staat. Harder in haar afwijzing, verzoening met Jacq, onaangenamer, vreemde verbanden. Leugenachtige en smadelijke blogjes. Ze wees me af, moet ik nu echt lachen of huilen? Wie ben je wel? Van een verzoening spreekt ze. Zou ik dat moeten weten? Nee toch? Ja, onaangenaam wil ik best wel eens zijn, zeker als mensen beginnen over de psychische toestand van iemand. De tweets van Dijstelberge zijn duidelijk zat. Ik wil die taal niet begrijpen, niet aanvaarden en dat heb ik genoegzaam uitgelegd. Dan overschrijd je een drempel, dan tast je iemand in zijn persoonlijkheid aan, dan lever je hem of haar uit. Dan hanteer je fascistische methodes in mijn ogen. Tja, dat blog waar alles om draaide is weg, dankzij de klager, daar valt moeilijk nog over te praten. Ik zal een nieuw stukje produceren met dezelfde invalshoek. Die Vrouwen Partij in oprichting, dat gesprek in de Balie en Dijstelberge over feminisme.

Slachtoffer ben ik niet. Waarom ook? In dit o zo tolerante land barst het van de intolerantie, van verdachtmakingen, van het aanzetten tot haat en het psychisch kapot (willen) maken van mensen. Grote bekken cultuur, graaien, ikke, ikke. De besmettingsgraad van deze kwalen is bijzonder hoog, heb ik het laatste jaar op Twitter ervaren. In het verleden dacht ik meer in termen van xenofobie e.d., nu niet meer. Het zit dieper en het is een goede voedingsbodem voor fascisme. Het gaat nogmaals niet om mijn persoon, maar om de praktijken die mogelijk zijn en die door het inzetten van Tibaert de kater duidelijk worden. Partij kun je ook worden door niet te willen kiezen als het erop aankomt, bekend onder de term wegkijken. Het is mijn zaak niet. Dan kom je bij de partij terecht die collaboreert voor een orde die niet wenselijk zou moeten zijn. Een stap verder en je pleegt openlijk verraad om het eigen hachje veilig te stellen. Het lijkt me dat we dit moeten verstaan onder tolerantie in Nederland, liever zou ik zeggen Holland. We zijn, vrees ik, nog steeds niet ontstegen aan de hokjesgeest van de zuilen. De handelsgeest doet de rest.

Nog even Wouters. Vreemd, dat gedrag van die vrouw die je in het verleden vaker geholpen hebt en goede raad wilde geven. Wat regelrecht schandalig is, is de houding van Huib Riethof. Hij, en hij alleen heeft die vrouw het moeras ingestuurd waarin ze steeds verder wegzinkt, een bruin, stinkend moeras. Ik zei het al eerder, Riethof behoort tot de kaste van de nuttige klerken. Dat is toch niet zo moeilijk te begrijpen? Het slag mensen dat steeds voorradig is op het juiste moment. Keurige, nette mensen, soms links, soms rechts. De klerk van dienst had het dezer dagen nog over een strontvlieg, waarmee hij een gesprekspartner van me mee aanduidde. Arme Sjaakie met zo’n hulp.


Om te controleren aan de bron. Zoals bekend zijn m’n weblogs door een interventie van Dijstelberge een viertal weken geleden opgeschort. De tweets kunnen enige opheldering verschaffen over het niet meer beschikbare materiaal:

Een ps voor Ina Dijstelberge.

Alle informatie die je verder wenst tref je hier aan, dankzij de onbaatzuchtige hulp van Herman Falkenstein, Jacqueline Wouters en degene die er de stoot toe gaf, Eveline van Donkelaar.

 
Update februari 2017 en september 2019

• INA DIJSTELBERGE IN JANUARI 2014 –

• KOPPEN GAAN ROLLEN

• PRACHTIGE MANNEN… ZEKER GEEN ZWARTE PIET

• HET AUTEURSRECHT EN EEN FOUTE KRANT

• VOGELGRIEP

• LELIETJES VAN DALEN OP HET GRAF

• EEN VERPLEEGSTER VOL LIEFDE EN MEDEDOGEN…

• EEN VAANDELDRAAGSTER (BIS)

• EEN SCHERTSFIGUUR