Terence Spencer: El Fatah school, Palestine (1968)
Inmiddels is commentaar gekomen op een oud stukje van mij betreffende haat. Haat t.o.v. joden en moslims, Israëliërs en Palestijnen. De bedoeling van dat stukje was om op zijn minst ook eens naar de keerzijde te kijken en om leren leugens door te prikken, zoals het verhaal over een Palestina bevolkt door wat rondtrekkende nomaden, ideaal om vervolgde joden een veilige thuishaven te bieden.
Veel, heel veel aan de verkondigde geschiedenis over het ontstaan van Israël is regelrechte propaganda steunend op schuldgevoel jegens de joden. Helder krijg je deze geschiedenis slechts door er de voorgeschiedenis in te betrekken, die van de nagestreefde hegemonie in Europa aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog, de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk, de oliebelangen en het opkomend zionisme. Daar is hier de plek niet voor.
Wel wil ik, m.b.t. het zionisme en zijn gevolgen een paar kaartjes tonen.
Het eerste is het zionistische plan met Palestina, zoals dat op de vredesconferentie te Parijs in 1919 gepresenteerd werd.
Dit plan werd verworpen
Verschillende commissies bogen zich tussen 1919 en 1947 over de Palestijnse kwestie, waaronder die onder Lord Peel. Deze kwam in 1937 voor het eerst met een verdelingsplan. Het zwarte deel zou de Joodse staat moeten worden. Er is voorzien in een transferzone onder Britse controle tussen Jaffa en Jerusalem.
Vanaf 1947 kwam de VN in beeld. De eerste resolutie betreffende Palestina was van 29-9-1947, no. 181-II. Het betreft de verdeling van Palestina in een Joodse en een Arabische staat met Groot Jerusalem als internationale zone waar beide staten in onderling overleg bestuur en beheer zouden overnemen na een termijn van 10 jaar.
Kaart van Israël na de wapenstilstandsakkoorden in 1949, met resp. Egypte, Libanon, Jordanië en Syrië.
Ter afronding een documentaire over de vredesonderhandelingen tussen Palestijnen en Israëli’s die hebben geleid tot de Akkoorden van Oslo in 1993. Ook hier onthoud ik me van verder commentaar, in dit geval met voor mij gegronde redenen.
Arte
Die Oslo Tagebücher
