Andreas Feininger: The “Golden Flats,” South Side, Chicago (1950)
Een van de grofste schunnigheden van Eveline van Donkelaar was de beschuldiging dezer dagen dat ik gedanst had op het graf van een overleden tweep. Ik zal maar niet vertellen hoe zij over die persoon oordeelde toen ik met mijn vrouw bij haar op bezoek was. Ik heb haar gevraagd mij die tweets te tonen, die ze zei bewaard te hebben. Geen reactie.
Als de dag van gisteren herinner ik me hoe de draak gestoken werd met mijn overleden moeder. Dat was omstreeks de tijd dat Eveline kwam met haar schandalige blog op 5 mei vorig jaar. Een lieve vrouw nam het toen voor me op. Met haar en een ander, in januari overleden dame, had ik vaker ‘s nachts contact. Zij werden door Eveline bestempeld als klonen van mij in samenspraak met mensen als Huib Riethof en Jacqueline Wouters. Wordt het niet hoog tijd voor een excuus? Wat Eveline en die anderen wensten te spuien richting die dames was meer dan schandalig.
Ach nee, dat is wel het laatste dat we kunnen verwachten, een excuus. Steeds de vlucht naar voren, niet gehinderd door welke leugen of smaadactie ook. Op naar de overwinning, de glorierijke van het eigen ik. Asociaal, inhumaan.
Uitgelichte foto: bron
