De vrouw van censuur en plagiaat

Morris Huberland: Madison Street, Lower East Side, New York City (c.1950)

---

Het blijft bijzonder wat mensen zich denken te kunnen veroorloven. Je moet toch werkelijk doortrapt zijn, lak hebben aan rechtvaardigheid, je medemensen verachten als ze niet in je kraam te pas komen, ze zelfs beschouwen als afval, wil je zo te werk gaan als een vrouw die hier aan het woord komt.

Alles heeft wel zijn keerzijde, in dit geval een goede. In het slipspoor van deze vrouw vond er een scheiding der geesten plaats. Personen die haar op haar woord geloven kun je zonder enige restrictie beschouwen als onnozele halzen. Die haar gebruiken voor een eigen agenda zijn zo mogelijk nog doortrapter dan de persoon die ze koesteren en waarover ze zich ontfermen. Het probleem, hun agenda openbaren ze niet en uit de aard der zaak doen ze of hun neus bloedt, spelen het spelletje van de naïeveling, begaan met de arme ziel.

Stapje voor stapje ga ik verder in het demasqué van lieden die slechts hun leugens bewaarheid willen zien, zich niet bekommeren om de gevolgen die hun daden politiek hebben. Wis en waarachtig, mij gaat het primair om politiek en ook dat weten ze. Zeg maar, het alledaagse fascisme. Daarvoor hoef ik zelfs de deur niet uit, het dient zich aan, duidelijker en grover dan in de kroeg of op straat, via internet.

Je krabt je achter de oren als iemand plots uit het niets opveert, kwaad, razend, bijna door het dolle heen en afrekent met de ober. Dat overkwam me met Eveline van Donkelaar nu anderhalf jaar geleden. Haar merkwaardige reacties had ik al meermaals leren kennen, maar dit? Welke gevolgen het voor me ging hebben werd me pas in de weken daarna duidelijk. Op de eerste plaats kwam haar blogstukje met daarop mijn reacties, waarmee ze ging manipuleren. Vervolgens ontstak ze in grote woede aan de telefoon, ze was werkelijk buiten zinnen. Toen ze stil viel vroeg ik rustig, Eveline, wat is er aan de hand? Haar reactie: LUL. Vanaf dat moment begon haar actie stalken. Mensen, waarmee ik contact had op Twitter, werden geïnformeerd over mijn kwade inborst, een blog gewijd aan de smurrie betreffende pedofilie, waarin ze het opnam voor de familie Scaf, werd haastig weggehaald en dat alles culmineerde in haar beruchte blog op 5 mei vorig jaar.

Dit in het kort de houding van iemand die zegt tegen Wilders te strijden. Ze beroept zich steeds op een bericht dat ze in 2010 had geschreven, waarop ze klaarblijkelijk zeer trots is. Het ademt dezelfde geest als de aan mij gewijde stukjes op haar blog. En zie, wat gebeurt vandaag? Nog eerst even dit. De afgelopen dagen heb ik haar meermaals gevraagd met feiten, met bewijslast te komen over zaken waarvan ze me beschuldigt, o.a. plagiaat. Opmerkelijk, vanmiddag komt ze met deze tweet:

 

Achter de link van Bas Paternotte valt dit te zien:

 

Haar stukje behandelt hetzelfde thema. Tussen haakjes, u kent toch de methode, maak iemand tot bron van alle kwaad, verklaar hem gek en zijn volgelingen gaan vrijuit. Uiterst dubieus en politiek gezien hoogst kwalijk. Zo ook hier. Over wat gezegd wordt hoeft niet meer gepraat te worden, argumenten zijn overbodig. De ander, de demon, is immers gek. Zo ging Eveline te werk, ik mag aannemen in al haar onnozelheid. Het begin van haar bericht:

 

 

Ze zond het me ooit toe toen ze nog in de veronderstelling leefde dat ze me kon gebruiken. Vraag me niet voor wat, in ieder geval voor haar eigen eer. Mijn mond viel van verbazing open toen ik het vervolg op Twitter las. Leest u even mee?

 

Het naspel:

 

En of er antwoord kwam, zelfs in meervoud…:

 

 
Het oordeel is nu aan u. Morgen kom ik er nog op terug, nu fijn opera kijken en vooral luisteren: “Les Troyens” van Berlioz.
 
Nog even aan Eveline. Mij lijkt de tijd aangebroken dat je openbaar maakt aan wie en met welke inhoud je berichten over mij en mijn familie hebt gestuurd sinds september 2012, via e-mail en DM. Er zijn er talloze, dat weet ik. Denk erom, als het tot een onderzoek door justitie komt komen ze ook aan het licht. Wil je het zover laten komen?
 
Op mijn tweet reageert ze onmiddellijk. Weken houdt ze de kaken op elkaar als ze door de mand gevallen is met haar zoveelste leugen, maar nu wil ze graag nog eens mededelen dat…
 

 
Geen antwoord, maar ze gaat onverstoorbaar verder met haar laster, uiteindelijk gebaseerd op het bovengenoemd incident. Ze denkt dat ze een wedstrijd met me speelt. Ik weet verder nergens van, maar ik laat wel haar smurrie zien. Waarom? Ik zei het al, vanwege de politieke implicaties van haar handelen. Als beloofd, ik kom erop terug.
 
U begrijpt onderhand wel waarom deze vrouw gehoor vindt. Ook bij de politie. Zie het stuk dat ze nu weer rondstuurt. Ze heeft overtuigingskracht en voor de oppervlakkige lezer is het schrikken. Wees niet bevreesd, ze kan niets staven, integendeel. Lees i.p.v. mijn naam uw eigen naam en u begrijpt wat ik bedoel. Nergens zult u bij haar een greintje aan bewijs vinden voor haar uitspraken die verre over de schreef gaan. Juist die absurde beschuldigingen zijn haar kracht, want zeg nou zelf, wie durft zulks te beweren als het niet waar zou zijn.

Haar reactie de volgende dag:
 

Volgt een tweetlijstje van @gavimensch op haar eigen bijzondere manier en ze besluit:

 
U ziet het geen antwoorden, geen feiten, geen verantwoording. Verder gaat ze met beschuldigen. O zo graag wil ze de gang van zaken framen op “ziek”, “psychiatrisch patiënt”, “bedreigen van haar kinderen”, “stalken”… als een volleerd Wilderiaan. Haar info over mij haalt ze niet voor niets uit dat kamp.
 
Haar lijntje heb ik maar even vastgelegd: @gavimensch 16-23 maart. Wat mij steeds weer opvalt is haar gewiekstheid met RT’s. Een beetje als een spin in het web… Ze verzamelt zo pionnen die voor haar van belang kunnen zijn. Vreselijk als je zo in de weer moet zijn om je op de voorgrond te plaatsen. Vreselijk ook de non- en desinformatie die ze doorgeeft. Geen spoor van meningsvorm, wars van discussie. 
 
Nogmaals Eveline, zet dat bericht uit september 2012 terug. Het werpt een schril licht op jouw activiteiten die daarna kwamen speciaal m.b.t. mijn vrouw en kinderen, die je meermaals in je aan mij gerichte schunnigheden betrok. A propos geheugen. Dat is bij mij opperbest. Vertel de goegemeente eens wat er mis is met mijn opvattingen over zionisme. Meermaals heb ik er wat over gezegd op Twitter en op dit blog, dus die zijn bekend. Ook over Leers etc. etc. Het valt hier allemaal terug te lezen. Kom, geef eens antwoord op de door mij gestelde vragen verpakt in een aantal tweets de afgelopen dagen. Je noemt dat stalken. Weet je wel wat dat is? Precies hetgeen jij ging doen toen ik je bevelen niet wenste op te volgen. Toen werd ik tot pathologisch leugenaar bestempeld etc. etc. Maar ik heb geen zin het steeds weer opnieuw uit te leggen. Wel ben je me vele verklaringen schuldig. Dat je op je woord geloofd wordt maakt voor mij jouw case politiek interessant, net als die van je kompanen. Je weet wie ik bedoel.
 
De heer Poelmann zal tegen het licht van het bovenstaande beslist geen bezwaar maken tegen verdere verspreiding van zijn ingezonden stuk. Hier nog een alinea uit het z.g. geplagieerde stuk van Eveline van Donkelaar. Lees het en vervang “hij” door “zij”, dan krijgt het alle trekken van een egodocument. Van lieverlee vraag ik me bezorgd af of Eveline van Donkelaar rommelt met haar biografische gegevens.
 

Een week later leest Eveline weer de Volkskrant, nu de column van Thomas von der Dunk:

 

Ze tweet dit bericht meermaals met de link in tweevoud… Wat valt er o.a. te lezen? Dit:

 

 
Je hoort het haar zeggen. Zei ik het niet? Toch mooi voor haar dat Poelmann “plagiaat” had gepleegd. Nu nog even Thomas inseinen, Eveline. Of het thema “ziektebeeld” ons verder brengt staat op een ander blad. Wees ervan overtuigd dat dit niet zo is. Helaas.

• DE LINKJES VAN EEN STALKENDE HAATOMA

• JE VERZINT HET NIET…

• HET GEVAL #DEMMINK… (VERVOLG)

• OP RAPPORT…

Update februari 2017