Jaromil Jireš: Valerie a týden divů (1970)
Ruim een jaar geleden werd ik opgeroepen voor een verhoor. Het “dossier Strieker”. Sandra Strieker had een valse aangifte tegen mij gedaan, mij beschuldigd van hacken. Nog steeds weigert ze me, en daarin wijkt ze niet af van het stelletje van Jacqueline Wouters tot Ina Dijstelberge die mij van van alles en nog wat beschuldigen, antwoord te geven op concrete vragen.
Het is o zo makkelijk voor simpele geesten. Via internet vind je bij wat zoeken vrij snel onaangename zaken over een persoon. Iemands reputatie breken, iemand aantasten in eer en goede naam blijkt vervolgens kinderspel. Door een voortdurende weergave van valse berichten, smaad en laster ontstaat er een schijn van correctheid. Onmogelijk is het uiteraard voor deze dwaallichten antwoord geven op het hoe en waarom, ze zouden meteen door de mand vallen. Vandaar dat op alle mogelijke manieren wordt getracht om niet in een positie terecht te komen waarin men er niet meer onderuit komt om zich te verantwoorden.
Het wordt helemaal te bont als lieden dat spul voor eigen gebruik menen te moeten “bewerken”. Een drietal vrouwen hebben, ieder op hun eigen wijze, zich richting mij hier op een grove wijze schuldig aan gemaakt. Een van hen, Ina Dijstelberge. Ina, nauwelijks aanwezig op internet, meende een duit in het zakje te doen door in najaar 2012 uit te roepen dat ik er niets van begreep, juist op het moment dat ik van links en rechts werd overspoeld met een laster en smaad campagne. Mijn enige “schuld” was dat ik dit alles toonde. Toen begreep ik die kreet van Ina nog niet. Op mijn vraag, wat dan, heb ik nooit antwoord gekregen. Ook zij had last van een van die figuren die zwelgen in het belasteren van mensen, Jacqueline Wouters. Ina werd door haar gerekend tot de Tibaert-groep, wat dat dan ook moge zijn. Achteraf is me duidelijk geworden dat juist die koppeling Ina stak. Inmiddels kan ze weer door een deur met Sjaakie en haar beschermheer. So far, so good.
Juist toen het weer allemaal koek en ei was met Sjaakie, wist Ina te melden dat ze spaanhout zou gaan maken van ene Van Creveld m.b.t. feminisme. Kort daarvoor had de Vrouwenpartij zich aangemeld met een “basisstuk” over arbeid. Auteur: Eveline van Donkelaar. Zo kwam alles samen met feminisme als sleutelbegrip. Er viel nergens een reactie te zien van Ina op die rede in De Balie. Gekeken op haar site en er doemde een zes jaar oud stuk op over feminisme. Laat ik het positief formuleren, typisch iets voor 3 HAVO. Was dat de stand van het feministisch discours in Nederland, van iemand die de naam Luce Irigaray liet vallen? Hopeloos. Maar ik wilde er verder geen woorden aan vuil maken, maar het stukje slechts tonen in combinatie met die genoemde rede. Laat ieder voor zich maar zijn conclusies trekken.
Ina nam haar maatregelen. Schending auteursrecht. Nou haar naam stond erbij en het lijkt me voor het openbaar debat, waarvan zich links noemende mensen een voorstander zeggen te zijn, niets om je druk over te maken. U zegt, had het dan even gevraagd… Vragen aan iemand die roept dat je er niets van begrijpt maar weigert dat toe te lichten? Nou nee. Dan weet je de uitkomst van te voren. Ina bleef dreigen en ik heb toen maar de moeite genomen het stuk onder handen te nemen. Citaatrecht… Haar reactie was weer geen inhoudelijke. Ze kwam nu met iets fraais op de proppen, niet iets van haarzelf. Een pamfletje waarvan ook zij niet het auteursrecht bezat, wel overgenomen op haar eigen blog. Hier, neem dat ook even mee, kreeg ik te horen. De twee stukjes heb ik vervolgens in m’n archiefje gezet, een apart blog bij Google, voor later. O, en toen werd Ina kwaad en ging verhaal halen bij Google. Schending auteursrecht en weg was niet alleen dat blog, met enkele stukjes van derden, hoofdzakelijk handelend over Tibaert, maar ook mijn andere blogs.
Ina, geen last van schaamte, roept sinds die tijd, eigen schuld, auteursrechtschendertje. Tja, Ina is een lieve vrouw, een echte schat. Nog voordat mijn blogs werden opgeschort vielen die twee formidabele stukjes al te lezen op de blogspot van Eveline van Donkelaar, gretig als deze vrouw is om aandacht te trekken. Kijk maar hoeveel ze “leent”. Het netwerkje dat Eveline zo zorgvuldig heeft opgebouwd door een smaad en laster campagne zal vroeg of laat uit elkaar spatten. Niet iedereen laat zich voor haar karretje spannen. Ina wel. Ina wars van discussie, maakte vervolgens een fake account aan op Twitter. Laat ik dat nu dankzij haar onhandigheid meteen zien. Ras voegde ze haar naam toe en startte een speciaal weblog, helemaal in de PVV traditie. Griezelige weblogs waar Eveline en Sjaakie tuk op zijn.
En zo kom ik weer bij het begin van dit bericht. De politie. De agent die mij verhoorde over het geval Strieker gaf me de goede raad regelmatig te googlen op eigen naam. Dat doe ik nog veel te weinig, merk ik nu weer. I.v.m. een tweet zocht ik een stuk van Eveline van Donkelaar op internet op, een stuk met toegiften van Dirk Hartman, die ze van mijn weblog geplukt had. Het geheel had ik op een “schaduw” blog gezet, want voor je het weet heeft Eveline weer wat weggehaald of veranderd: Eveline van Donkelaar 1 februari 2014. Wat zie ik bij het googlen? Deze resultaten. U ziet, het smaadblog van Ina heeft nogal wat belangstelling genoten…
Haar laatste mededeling die ze aan mij richtte laat ik hierbij zien. Nu maar hopen dat ze weer niet gaat klagen over auteursrecht.* In een vergelijkbaar geval slaagde er al iemand in een bericht van mij te doen verdwijnen, iemand waar Eveline van Donkelaar alles vanaf schijnt te weten, Peter Anshof namelijk. Wel nogmaals dank aan die politieagent voor zijn goede raad.
Aan het woord nu Ina Dijstelberge…
Trieste @Tibaert ik verlaat je
Bastet / 8 februari 2014
Dit zijn de laatste woorden die ik schrijf aangaande Fons Scaf aka @Tibaert.
De man is triest, een oorlogskindje die in zijn vroege jeugd waarschijnlijk een trauma heeft opgelopen. Daar kan hij niets aan doen. De ontwikkeling van zijn narcistische persoonlijkheid is vanuit dat oogpunt ook niet verwonderlijk.
Ik dacht dat de man nog voldoende zelfreflectie bezat om in te zien met welk een ridicule queeste hij bezig was. Ik hoopte dat met dit blog en mijn alterego bastetblog aan te spreken.
Helaas, de afgelopen twee weken, want langer is het niet, hebben bewezen dat het een onbegonnen zaak is.
Sterker, mijn inspanningen sporen hem aan om nog extremer dingen te doen.
Daar wil ik geen aanleiding meer toe vormen. Ik wil niet als voedsel dienen voor zijn ziekelijke zucht naar zelfbevestiging.
Dus ik stop.
Dit waren mijn laatste woorden op dit blog en ook de laatste woorden van @Bastetblogt zullen weldra klinken.,
8 februari 2014 in Uncategorized. Tags:@tibaert, zucht
Toch fijn voor Ina, met al dat voorwerk uit PVV kring en die nuttige hulp van Eveline, Jacqueline en Huib. Al die schandelijke weblogs van Tibaert weg. Echt, je kunt trots op jezelf zijn, Ina. Een treksletje ben je beslist niet, al meende Sjaakie van wel. Je vond dat ik mijn tijd zinnig moest gaan besteden en wist hoe. Dat herhaal ik maar liever niet. Vergeet een ding niet Ina, niets verdwijnt werkelijk van internet, ook al kun je het niet meer zien. O zo handig voor mogelijk onderzoek door justitie.
Op het het pamfletje van Ina ga ik niet meer uitgebreid in. Zo ziet het eruit op het weblog van Eveline, het begin en het einde. Waar maak ik me druk over? Lulkoek, kretologie? Zeg het maar…
Gastblog Ina Dijselberge #Feminisme 3.0 Posted: 07 Nov 2013 02:57 AM PST
Feministen 3.0 Onderstaande teksten zijn van Ina Dijstelberge en helaas blijven ze actueel. TIJD VOOR EEN DERDE FEMINISTISCHE GOLF
Ik heb het helemaal gehad met die op macht beluste mannen. Oké, wij westerse vrouwen mogen nu aan het openbare leven deelnemen, maar gecontroleerd en gequoteerd door mannen. De mannen hebben nog steeds de macht en eerlijk gezegd ze maken er een potje van.
Mannen beginnen een ernstige bedreiging te vormen voor onze grondwettelijke vrijheden en onze vrouwelijke cultuur.
Zo’n zin. “Mannen beginnen…” Vroeger was alles anders, beter, valt hieruit te concluderen. Hoe ziet die bedreiging eruit, welke middelen worden door die mannen aangegrepen en wat valt ertegen te doen? We komen het niet te weten. “Grondwettelijke vrijheden”… Welke en waar? “Onze vrouwelijke cultuur”… Onze? Vrouwelijk… Omschrijf dat eens, lijkt me lastig, zo niet onbegonnen werk. Geldt die cultuur voor alle vrouwen, ook de “mannelijke” vrouwen etc.? Cultuur… Wat wordt hier onder cultuur verstaan? Breien, kinderen zogen?
Ach, het is allemaal zo onnozel wat hier staat, daar kan ook elke raddraaier, pardon raddraaister mee uit de voeten.
En het slot, samen al praktisch de helft van het stuk.
Kijk waar onze niet-westerse zusters onder lijden: geweld, onderdrukking, intimidatie en manipulatie etc. Wat doen we, we kijken toe, we geven commentaar, we keuren het af en steken vervolgens geen poot uit om onze zusters uit de drek te sleuren. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Hoe lang pikken we dit nog? Hoelang blijven we meelopen, meeschreeuwen, meestribbelen met die onnozele uilskuikens van mannen. We moeten de leiding uit handen van de mannen nemen, voor het te laat is. Hoogste tijd voor AKTIE!
© juli 2007 Ina Dijstelberge
Na zes jaar wordt het gereproduceerd, zonder enige inhoudelijke toevoeging, zonder enige opmerking. Wat een armoede. Wie is hiermee gebaat? Het lef en de kunde om op de rede van Van Creveld in te gaan was niet aanwezig. Wel kreten als “Hoe lang pikken we dat nog?” herhalen. Waaruit “AKTIE” zou moeten bestaan weet ze nog steeds niet, anders had ze ons dat wel laten weten. Nee, haar aktie was een andere, eentje om onwelvallig commentaar te doen verdwijnen. Zeker is dat een houding als die van Ina toen en nu de zaak van vrouwen meer schaadt dan ze haar goed doet. Stel je maar een wereld voor waarin zij, Eveline en Sjaakie de boventoon mogen voeren. Ik moet er niet aan denken, en met mij zeker de meerderheid van vrouwen niet. Hier niet, en elders niet.
* En of ze ging klagen. De hyperlinks richting haar blog (waarvan ze suggereerde dat ze het liet verdwijnen) stonden er keurig in. Het volledige epistel zoals het er oorspronkelijk in stond valt ook hier te lezen: Ina op oorlogspad. Ongetwijfeld gaat ze nu bij Google klagen. Schaamteloos kan ze van alles debiteren over mijn persoon, het tonen mag ik niet. Schaamteloos, die Ina, of zie ik het verkeerd? Feminisme anno 2014?
En verder…
Uitgelicht: bron – Ingevoegde foto: Luce Irigaray
