Vorige week verscheen een opmerkelijk bericht in de New York Times. Het verhaalt over een nu 91 jarige Nederlander, die in 1943 een joodse jongen redde, die uiteindelijk de oorlog zou overleven. Recent leverde hij de Israëlische onderscheiding in die hij voor deze daad gekregen had. Bij het artikel is een PDF gevoegd van de begeleidende brief die hij, Henk Zanoli, de ambassadeur Haim Davon in Den Haag zond: Henk Zanoli-Letter 11-08-2014. Bij het lezen van zijn relaas en motivering gingen mijn gedachten terug naar kinderen in mijn familie die hebben moeten onderduiken. Gelukkig hebben ze allen de oorlog overleefd. Voor de een beladen met traumatische ervaringen, waar hij nooit over heeft willen spreken, een ander was te jong om het zich later te kunnen herinneren. Een oudere nicht trouwde kort na de oorlog en vetrok naar de kibbutz, een vierde, de oudste, was net voor de oorlog gered door een vriendin van hun moeder die naar Indië vertrok en het kind meenam. Hij ontvluchte later weer Indië, inmiddels Indonesië geheten, tijdens het bloedbad dat Soeharto liet aanrichten met steun van de USA.
Speciaal aan die nicht moest ik denken, nu over de tachtig, nog steeds in die kibbutz wonend, terwijl het merendeel van haar kinderen naar het buitenland is “gevlucht”. Over haar uitwijden kan ik hier niet vanwege haar privacy. Haar levenswandel heeft mijn kijk op Israël en het zionisme sterk beïnvloed en ik zie daarbij de parallel met Zanoli. Het zou een zegen zijn, in mijn ogen, als de staat Israël in zijn huidige vorm verdween. Een land dat gebaseerd is op een ideologie, waarbij je de wenkbrouwen moet fronsen, en die slechts kan overleven door migratie van “joden” volgens de rassenwetten van de nazi’s, om arabisering van het land tegen te gaan, kan niet vredelievend zijn. Het is geen thuishaven geworden voor joden die op de vlucht waren. Integendeel. Israël is op zijn best te omschrijven als een westers christelijk product om onze schuld af te kopen over de rug van Arabieren, moslim of niet.
Steeds weer bijten mensen hun tanden stuk op deze problematiek die niet begrijpen dat de oorzaak van discriminatie, van haat, van geweld bij henzelf te zoeken valt. Een voorbeeld, een van de vele, dieptreurige woordenwisselingen die ik sinds “Gaza” de laatste weken heb meegekregen op internet. Een vrouw komt hier aan het woord, die ik persoonlijk ken, die uitermate selectief te werk gaat en alle moeite doet zich als een moreel orakel boven de partijen te plaatsten. Ergens weet van heeft ze niet, dat hoeft blijkbaar bij deze complexe materie niet. Formuleringen als: “antisemitisme is een probleem van niet-joden”, “zionisme is een verlate nationalistische gedachte” e.d. meer begrijpt ze doodeenvoudig niet. Volg haar op Twitter en zie hoe ze huishoudt, deze kleine miserabele geest met o zo’n grote mond. Een “discussie” met een linkje naar een video: “An honest Israeli Jew tells the Real Truth about Israel”. Denk maar niet dat ze het bekeken heeft.
De video is foetsie, dan maar liever muziek…
Speciaal aan die nicht moest ik denken, nu over de tachtig, nog steeds in die kibbutz wonend, terwijl het merendeel van haar kinderen naar het buitenland is “gevlucht”. Over haar uitwijden kan ik hier niet vanwege haar privacy. Haar levenswandel heeft mijn kijk op Israël en het zionisme sterk beïnvloed en ik zie daarbij de parallel met Zanoli. Het zou een zegen zijn, in mijn ogen, als de staat Israël in zijn huidige vorm verdween. Een land dat gebaseerd is op een ideologie, waarbij je de wenkbrouwen moet fronsen, en die slechts kan overleven door migratie van “joden” volgens de rassenwetten van de nazi’s, om arabisering van het land tegen te gaan, kan niet vredelievend zijn. Het is geen thuishaven geworden voor joden die op de vlucht waren. Integendeel. Israël is op zijn best te omschrijven als een westers christelijk product om onze schuld af te kopen over de rug van Arabieren, moslim of niet.Steeds weer bijten mensen hun tanden stuk op deze problematiek die niet begrijpen dat de oorzaak van discriminatie, van haat, van geweld bij henzelf te zoeken valt. Een voorbeeld, een van de vele, dieptreurige woordenwisselingen die ik sinds “Gaza” de laatste weken heb meegekregen op internet. Een vrouw komt hier aan het woord, die ik persoonlijk ken, die uitermate selectief te werk gaat en alle moeite doet zich als een moreel orakel boven de partijen te plaatsten. Ergens weet van heeft ze niet, dat hoeft blijkbaar bij deze complexe materie niet. Formuleringen als: “antisemitisme is een probleem van niet-joden”, “zionisme is een verlate nationalistische gedachte” e.d. meer begrijpt ze doodeenvoudig niet. Volg haar op Twitter en zie hoe ze huishoudt, deze kleine miserabele geest met o zo’n grote mond. Een “discussie” met een linkje naar een video: “An honest Israeli Jew tells the Real Truth about Israel”. Denk maar niet dat ze het bekeken heeft.
De video is foetsie, dan maar liever muziek…
Zoltán Kodály: Háry János suite – Antal Dorati, Philharmonia Hungarica
Uitgelichte afbeelding: bron
