Op internet heb ik haat leren kennen. In het algemeen onder de dekmantel van eigen volk eerst, en persoonlijk, door regelrechte fascisten, extremisten van links en rechts. Een vrouw springt er op alle mogelijke manieren bovenuit, ze werd haatoma gedoopt en dat meer dan terecht. Voor haar ben ik de PVV leider van Maastricht. Stompzinnigheid kent geen grenzen en diegenen die er geloof aan hechten zijn geen knip voor de neus waard en o zo gevaarlijk als het er werkelijk toe doet. Fascisme…
Zich bloot geven zullen ze niet durven, maar figuurlijk staan ze voortdurend in hun hemd…
Vorig jaar werden over mij stukjes gepubliceerd die ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik was al wat gewend van mensen uit PVV kring, maar dit? De haat droop er vanaf. In de overtuiging dat ze me met behulp van de politie wel een kopje kleiner ging maken schreef iemand dit:
Door te kijken achter de link bij een oude tweet zag ik gisteren dit, het stukje bleek verdwenen:
Nieuwsgierig als ik ben eens gekeken wat ze recent te melden had en toen kwam dit te voorschijn:
Het vrouwtje dat er niet genoeg van krijgt mijn spullen te gebruiken en misbruiken. Ze kan niet anders. Als ik het laat zien ben ik een stalker, wist u dat?
Goed, met haat kan ik niet overweg, dus gedachtig bovenstaande tweet een reactie gestuurd op dat epistel, dat ik beëindigde met “C’est le ton qui fait la musique…”. Ik zag in dit gedoe van haar een mogelijkheid om na twee lange jaren, waarin ze ongebreideld smaad en laster over mij, mijn familie en andere betrokkenen verspreidde, een kans om om er een punt achter te zetten. Het weghalen van dat stukje vond ik hiervoor symptomatisch.
Helaas, zelfs die handreiking misbruikt ze. Mijn reactie, waarin ik verwees naar mijn verdwenen bericht over Hundertwasser op het door toedoen van Dijstelberge verdwenen weblog, nam ze niet op. Bang, diepgewortelde haat, een pathologisch geval? Ik weet het niet, wel dat ze met een nieuw bericht komt met veel plak en knipwerk. Voldaan eindigt ze aldus:
Bij elkaar gezochte kreten van een “persoonlijkheid”… Alles in het Engels nog wel. De labels zijn wonderbaarlijk. Vervolgens verwijst ze naar “narcisme”.
Toch heeft ze me vorig jaar toegezegd dat ik een kopie kon krijgen van haar USB stick waarop mijn verdwenen weblogs staan. Ik wens haar daar aan te houden. Ik ben toch niet gek?
Nog even dit, ook om het geheugen op te frissen van Ina Dijstelberge:
Kan ook niet zei Ina… Wat kon niet ? Voor haar in ieder geval wel wat Van Donkelaar en De Raaij uitvraten. Met Sjaakie was heel snel de vrede gesloten en wat gebeurde vervolgens? Nogmaals, deze vrouw beweert doodleuk tot haar laatste snik te strijden voor rechtvaardigheid.
En dan deze, ontluisterend…
Ach ja, Ina had het een jaartje eerder over vieze spelletjes. Een week nadat ze bovenstaande tweets had verzonden wist ze te bewerkstelligen dat mijn blogs verdwenen bij Google. Ik kan nu wel rustig stellen onder vals voorwendsel, in haar ogen heet dat rechtvaardigheid. Wie zijn dat toch die het recht, hun recht zoals zij dat zien, in eigen hand menen te mogen nemen?
Deze TL is zeer instructief:
Ina Dijstelberge 2013
13 november bereikte Dijstelberge haar grootste triomf, ze had het klaargespeeld onder het mom van “schending auteursrecht” mijn blogspots te doen verwijderen. Klachten daarover bij Google zijn zeer effectief, ze wensen geen juridische complicaties en schadeclaims. “Heb je al bij Google geprobeerd”, had André de Raaij haar al aanbevolen en zie, ze had succes. De haat die Van Donkelaar een jaar eerder had gezaaid was tot volle wasdom gekomen.
Update februari 2017
Uitgelichte foto: bron
