New York: Macaulay Co. (1902)
And we both sat down again for the third time on the tulip-sofa.
[Now] I seemed to be talking of myself
when I came to the part of walking up the guillotine steps.
“And so they cut her head off–poor little lady!” said Antony,
when I had finished, and he looked straight into my eyes…
Antony leaned forward, close to me.
His voice was strangely moved.
Zo raakt u tenminste in de juiste stemming, want ik wil u een leestip meegeven van een man die de leeskunst niet machtig is. Vooraf, ik hoef dat boek niet te lezen, na deze introductie op Bol.com…
Samenvatting
‘Een perfecte roman, zo prachtig verteld, zo schitterend geschreven en zo hartverscheurend dat hij je de adem beneemt’ The New York Times
‘Ik weet het niet,’ zei zijn vader. Zijn stem klonk schor en vermoeid. ‘Ik had niet gedacht dat het zo zou lopen. Ik dacht dat ik er goed aan had gedaan om je hierheen te sturen. Je moeder en ik hebben altijd ons uiterste best voor je gedaan.’
‘Dat weet ik,’ zei Stoner. Hij was niet langer in staat hen aan te kijken. ‘Redden jullie je wel? Ik zou deze zomer een poosje kunnen terugkeren en helpen. Ik zou…’
‘Als jij vindt dat je hier moet blijven en je boeken moet bestuderen, dan moet je dat doen. Je moeder en ik redden ons wel.’
Zijn moeder keek hem aan, maar zag hem niet. Ze had haar ogen dichtgeknepen. Ze ademde zwaar; haar gezicht vertrok alsof ze pijn had en haar tot vuisten samengeknepen handen waren tegen haar wangen gedrukt. Verbaasd besefte Stoner dat ze huilde, in zichzelf en zwijgend, beschaamd en verlegen als iemand die zelden huilt. Hij bleef haar nog even aankijken; toen hees hij zich moeizaam overeind en liep de woonkamer uit. Hij begaf zich naar de smalle trap die naar zijn zolderkamer leidde. In bed bleef hij lang wakker liggen en staarde met open ogen naar de duisternis boven hem.
De man die de leeskunst niet machtig is of bewust de zaken verdraait, hineininterpretiert en liegt alsof het gedrukt staat, “vond het ook een fascinerend boek. Het geeft zin aan een schijnbaar zinloos leven.” De vraag is nu of dat fascinerend boek zin heeft gegeven aan zijn zinloos leven? Hij zegt het tenminste. Begrijpelijk is dat wel, na al zijn schaamteloosheid.
De man is beslist de leeskunst niet machtig. Op “Ik vind het boek tot nu toe wel aardig.” reageert hij met: “Ja, ik vond het ook een fascinerend boek.” Nu begrijp ik dat hij vertelde dat hij niets van mijn blogs begreep en ze niet las. Begrijpt u? Begreep hij ze niet omdat hij ze niet las? Of kan hij niet lezen? Uiteindelijk komt dat op hetzelfde neer.
De taal van Sjaakie Wouters begreep hij wel, die verstond hij. Uit wat zij te zeggen had trok hij vergaande consequenties. Ik moest maar eens in therapie zei de man, bij hem, als stalker zijnde, horende tot de pedofielenscène, alcoholist en behept met nog een paar van die verderfelijke kwalen. Hij raadde me alvast met klem het masturberen aan.
O ja, en Jeky, die hij wel bleek te mogen, werd meteen ook uitgenodigd…
Zijn ene Krapuul kameraad wilde me spreken, op een feestje. De ander nodigde zichzelf onlangs bij mij thuis uit en een derde heeft er mede voor gezorgd dat spulletjes van mij bij Google verdwenen zijn. Ondertussen voorzag een Maastrichtse haatoma, die haar sporen verdiend heeft als wijkverpleegster, die lui van adviezen.
Politieke onbenullen, halve analfabeten, fascisten, ongeciviliseerd volk? Ik denk van alles een beetje en nog wat. Asociaal… Lees mijn blogs maar. Lees… Het is fascinerend wat die lui te melden hebben.
Uitgelichte afbeelding: bron – Bron ingevoegde afbeelding: Books and Art
