Saul Leiter: Thanksgiving (c.1945)
Dacht u dat een stem op iemand die het volgende in zijn Twitter-bio heeft staan een stem is op iemand waarop u vertrouwen kunt, op iemand die zich oriënteert, niet afgaat op dom en gevaarlijk geschreeuw? Dan moet ik u teleurstellen.
Altijd een mening… Tja…
Treurig, diep treurig wordt het als je je vierkant stelt voor een dame die je kunt bestempelen als gevaar voor de volksgezondheid, uitgerekend een gebied waarop deze volksvertegenwoordiger actief is en waarin zijn partij haar wortels heeft. De vrouw in kwestie lijkt aan de waanvoorstelling te lijden dat het “medisch-industrieel” complex het op haar kleinkinderen begrepen heeft. Elke nuance is haar vreemd, een dialoog met haar is volslagen onmogelijk, precies zoals ik haar heb leren kennen. * Verontrustend is dat iemand als die volksvertegenwoordiger dat niet doorziet en haar zelfs in bescherming neemt.
Over dit bericht ging het vandaag: “Vaccin tegen de mazelen doodt meer mensen dan de ziekte zelf”.
 |
Het menslievend karakter van deze hatende oma kunt u hier constateren. |
Vreselijk, vreselijk. Vorig jaar heb ik er al over bericht: Leedvermaak… Piknijd? en Jur Kuipers met: Een reactie op iemand die weet, die bewijzen heeft…. Meer informatie valt nog via dit radioprogramma te halen: Glaube, Liebe, Impfung ? Was schützt mein Kind?. Iemand die over Tibaert stelt dat hij een psychopaat etc is en pertinent zorg en pilletjes afwijst, zal deze informatie voorbij laten gaan als niet wenselijk. Beslist die vrouw is een gevaar voor de volksgezondheid en niet te vergeten voor een democratische samenleving.
Een volksvertegenwoordiger met zo weinig menselijk inzicht, met ogenschijnlijk zo weinig kennis van zaken, die de stellingnames van deze vrouw verdedigt, wat kunnen we daarvan verwachten? Ik vrees niets. Of toch, dergelijke mensen maken de weg vrij voor demagogen in het klein en groot, knettergek of niet. Zijn ze te helpen? Ik bedank feestelijk, er is geen beginnen aan weet ik onderhand. Tegen stompzinnigheid is geen kruid gewassen.
* Maastricht, de zaterdag voor de verkiezingen
ps
Gisterenavond was er een indrukwekkende documentaire op Arte te zien over Tsjetsjenië van Manon Loizeau. Al in 2003 heeft ze in dat land gefilmd met als resultaat: “De baby’s van Grozny”. Deze reportage valt op die site terug te zien.
Een gesprek met Loizeau over een recente reportage uit Syrië en hoe moeilijk het is om vrouwen aan het spreken te krijgen over wat hen aangedaan is:
Weet u, er zijn mensen, zoals de vrouw in bovenstaand stukje, waarvoor andermans kinderen nauwelijks van belang zijn. Deze vrouw beweert zelfs dat “het hem in de genen zit” in de zin van een superieur soort mensenras, waartoe zij zich rekent, en inferieure volk, mijn soort. Wat een geluk, riep ze uit, dat Tibaert geen kleinkinderen heeft. Toch geldt ze voor velen als een goede vrouw, een lieve vrouw, een bezorgde vrouw. Mensen die een houding en instelling als de hare niet herkennen voor wat ze is, een autoritaire en asociale, zijn hulpeloos verloren voor fascisme, in welke vorm ook.
Update maart 2020
Uitgelichte foto: bron
