EEN BERICHT AAN EEN GASTVRIJE VROUW
Christina, je begrijpt dat ik op een dag als vandaag aan veel zaken terugdenk. Uit mijn jeugd en aan die van de afgelopen jaren. Van een aantal zaken uit mijn verleden heb je weet. Van de hetze tegen Tibaert hoor je te weten. Christina, mensen die je verraden, je in de steek laten, gaan collaboreren met mensen met een fascistische instelling wantrouw ik, ook al ga ik steeds uit van vertrouwen, dit in tegenstelling tot jou. Zonder vertrouwen, geen blind vertrouwen, vergis je niet, kan ik niet leven.
Je weet dat geen letter waar is hetgeen je “vrienden” over mij beweren. Je kunt het weten, toch heb je nooit stelling genomen, integendeel zelfs. Je vond het kennelijk prima dat iemand die je steunde werd weggezet als pedofiel, nazi en zo meer, waarvan de familie fout zou zijn geweest. Alles, letterlijk alles wat mij lief is werd bezoedeld en door het slijk gehaald, je zag het en je hield je mond. Uit angst om “vrienden” te verliezen? Ik weet het niet, jij wel. Ik hoef me niet te verantwoorden, jij en je “vrienden” wel.
Weet je Christina, Tibaert is een geweldige leerschool gebleken om fascistische praktijken aan de kaak te stellen. Om helderheid te betrachten, het voor buitenstaanders duidelijk te maken, mag niets in een schemerachtige toestand blijven, die twijfels zaait en waarvan onverlaten profiteren. Vandaar dat ik steeds in het openbaar reageer, sinds het geval Ina ook richting jou. Het is niet mijn vrijwillige keuze, maar je hebt me ertoe gedwongen, door je houding, die fascistische praktijken faciliteert.
En dan lees ik jouw stukje. Een stukje over respect, over uitschelden en vernederen. Blijkbaar zijn er voor jou ook twee soorten mensen. Mijn levensles, als je dat doet ben je al de verkeerde weg ingeslagen. Nooit ook mag je je beroepen op je verleden, het hier en nu is wat telt. Kom eens achter de gordijnen vandaan, niet om feest te vieren, ik zou niet weten waarom, maar om je ware gezicht te tonen.
Het was feest in de straat
(…)
Het kan voor mij pas feest in de straat zijn als wij bij die kogelgaten zweren dat het nooit meer zal gebeuren om medemensen met haat te bejegenen en wij elkaar niet zullen uitschelden of vernederen. Wij hoeven het niet eens met elkaar te zijn,niets menselijks is ons vreemd,maar wij kunnen wel elkaar respecteren en vooral elkaars standpunt en geloof. Laat het een feest worden van begrip en respect en dan kom ik achter de gordijnen vandaan en vier het feest mee.
Omdat ze in hun onnozelheid zo illustratief zijn, Christina, hier nog een paar tweets van jou welbekende figuren, mannen. Een vies mannetje, die André, vind je niet? Ook hier lees je het weer, hij heeft het vernederen tot kunststukje verheven. Overigens, heeft hij je wel met die beruchte trap geholpen? Nee? Dat had ik kunnen bedenken, daartoe is ie beslist niet in staat, daar zijn bouwvakkers voor zal hij denken, daartoe verlaag ik me niet. Toch is het een onverantwoorde toestand, simpele Amsterdammers denken daar misschien anders over, ik niet.
Tot slot lees Peter Sloterdijk:
Der Mensch ist gut! Da gibt es nichts zu lachen!
In Lesebüchern schmeckt das wie Kompott.
Ingevoegde foto: @ Pedro Díaz Molins – Muziek: Susanne van Soldt
