…
Toni Morrison (The Bluest Eye): “We were so beautiful when we stood astride her ugliness. Her simplicity decorated us, her guilt sanctified us, her pain make us glow with health, her awkwardness made us think we had a sense of humour. Her inarticulateness made us believe we were eloquent. Her poverty kept us generous…We honed our egos on her, padded our characters with her frailty…”
Bekend in Twitterland als Teun, deze Gijs:
Van dergelijke tweets word ik altijd vrolijk. Een uitgekookte PVV’er tegenover een mannetje die denkt dat hij het weet en niets weet. Lees zijn vertelseltjes maar eens bij Krapuul. Veel ambtelijke vlijt en niets dat we al niet wisten. Een lafbekje, ja Friezen blijken ook zeer laf te zijn. Wat zou die Pyt gestudeerd hebben, wat heeft hij verder bijgeleerd en wat zijn z’n ervaringen? We weten het niet, want in het delen zijn deze mensen niet zo bedreven.
PVV’ers van het slag Teun ook niet, maar daar verwacht je het niet van. Het treurige aan types als Pyt is dat ze juist de linkse zaak, die ze zeiden te dienen, voor lange tijd in diskrediet hebben gebracht. Vooral en vooreerst hebben die lieden ervoor gezorgd dat z’n hun schaapjes op het droge hadden. En heeft Teun helemaal ongelijk met wat hij zegt? Nee dus. Je kunt rustig stellen dat het in onze maatschappij wemelt van dergelijke lieden.
Een alleraardigst voorbeeld is ook dit, over een juffrouw die steeds de klok hoort luiden, maar werkelijk niets bij te dragen heeft, en een politicus, die zich bekwaamd heeft in pedofiele kwesties en zoals iedereen verstand denkt te hebben van verkeer. Beiden zijn tuk op cijfertjes, van de materie “verkeer” begrijpen ze geen moer:
En zo zijn we terug bij af. Teunen en Gijzen hebben vrij spel omdat basale kennis ontbreekt bij die “linkse” praatjesmakers op Twitter, ze o zo bang zijn om in hun hemd te komen staan en daarom geen discussie over wat dan ook aandurven. Rest schofferen over en weer en blokken. Die dwaze Pyt “ontblokte” me eens om me te laten weten dat ik een ouwe gek was of iets dergelijks en vooral bang zou zijn. Wat een schlemiel deze fascistenwatcher…
Tekst en uitgelichte foto: Toni Morrison, The Bluest Eye – bron
