De mythe van de goede vluchteling

Bettina Rheims & Serge Bramly. Rose: C’est Paris

Moordenaars komen ons land binnen lees ik bij een welingelichte bron. Wat dacht je dan? Lees Genesis, het is de natuur van het beestje. Omdat het in de natuur van het beestje zit wordt deze eigenschap optimaal uitgebuit, tot in de perfectie zelfs. Van kernbommen tot napalm, met steeds beter tuig, nu dronen. Het land dat in haar cultuur tot maatstaf voor de mensheid is geworden gaat hierin voorop. Daar hoort dan ook moorden tot de dagelijkse bezigheden, hetzij als beroeps, militair en politie, hetzij als burger, ontevreden met de toestand of ter zelfverdediging.

Dit alles met behoud van alle joods-christelijke waarden en normen: Gij zult niet doden.

Het maak de aarde onderdaan prevaleert aan al die waarden, ze is een goddelijke opdracht. De uitverkoren volkeren Gods horen te handelen in diens opdracht. Zij zijn het die de aarde toekomt. Terecht dan ook dat aan verraders van deze opdracht een halt wordt toegeroepen.

Slechts lafaards laten zich vernederen. Kom in verzet, te wapen, zoals een van mijn lieftallige volgers op Twitter… Of hecht u nog geloof aan de mythe van de goede vluchteling? 

Een aantal jaren is het alweer geleden dat mijn moeder werd opgenomen in een verzorgingshuis. Het trappenlopen werd te riskant. Ze had een appartement op de eerste etage en was al eens van de trap gevallen. Wat te doen met haar overbodige huisraad? M’n vrouw kende een Armeense vluchtelinge, gehuwd met kinderen. Haar man was arts. Ze hadden een verblijfsvergunning gekregen, hadden geen rooie duit en moesten proberen aan spullen te komen. Haar man zou samen met een vriend komen kijken. De bijna gloednieuwe koelkast wilde hij wel, niet de wasmachine in zeer goede staat. Een pracht zitbank hoefde hij niet, en bij het glaswerk en serviesgoed ging hij uiterst selectief te werk. 

Om het glaswerk in te pakken had ik een stapeltje kranten neergelegd. Het scheelde niet veel of meneer had gezegd, pak het even voor me in. Z’n vriend stond het schaamrood op de kaken. Nadat de laatste spullen naar beneden waren gebracht bleef ik wachten op een afscheidsgroet. Niemand kwam, snel naar beneden en ik kon nog net zien hoe ze wegreden zonder goedendag, zonder dankjewel. 

Vluchtelingen zijn ook maar mensen. Aardige en onbeschofte. Dat was de les die ik leerde. Ook hier weer, scheer nooit mensen over een kam. Ik ken inmiddels vele anderen en ik neem aan dat die arts het gloeiend eens is met Wilders. Er zijn uitverkorenen, voorbestemden. De rest kan verrekken.