Dat wist men al in de Middeleeuwen…
Geadoreerd wordt de man door een vrouw. Ze aanbidt hem, vermoed ik. Ze gelooft hem op zijn woord, weet ik. Beiden, André en Christina, gebruiken een pseudoniem. Volgens de een moest ik bang zijn voor de ander. De een had me ontvlolgd, wat een bespottelijke term overigens, op Twitter nadat hij voor het eerst bij me opdook en me op de vinger wenste te tikken. Hoe achterlijk wil je het hebben? De ander wilde niet kwijt waarvoor ik bang zou moeten zijn. Tja, ik kan het niet helpen, zo zijn mensen die wantrouwig zijn en achterbaks. Ik zou haar chanteren, hoorde ik van het meest miserabele personage dat ik van mijn levensdagen heb leren kennen en die contact had met die twee, ik zou haar hebben uitgescholden sprak Kluftje. Werkelijk dol en dwaas.
Kluftje ging neuzen en vermoedelijk door een paranoïde instelling ging zijn fantasie met hem op de loop. Plots was ik een AIVD agent die feitelijk in een inrichting thuishoorde, een homo die krullen had gefrequenteerd en meer van die hersenspinsels. Heb je al bij Google geïnformeerd, was de vraag die hij hardop stelde. M’n accounts op internet waren hem een doorn in het oog. Ik vertel niets nieuws, maar mijn nieuwsgierigheid voerde me weer naar hun site. Christina heeft namelijk een radioprogramma en ditmaal zou het handelen over ADHD en autisme, een terrein waarop mijn vrouw beroepsmatig bijzonder goed ingevoerd is en ik door haar geïnvolveerd ben geraakt in die materie.
Twee vrouwen waren te gast bij het programma en André zou een column voorlezen, begreep ik. Juist om die reden ben ik gaan luisteren, Kluftje en kinderen, dat benieuwde me, dat beloofde pret. Het programma was kennelijk niet gemaakt voor de luisteraar, het had iets van een keukentafelgesprek, en Kluftje ontbrak. Z’n opstel viel terug te lezen bij Krapuul. Het bleek niet de moeite waard om eruit te citeren, dat zou teveel eer zijn. De pedanterie lag er als steeds bij hem weer duimendik bovenop. Zoals ik al eens eerder zei, de man weet zich steeds tot middelpunt te maken, terwijl hij in alles wat ie zegt te kennen geeft nog nooit een poot uitgestoken te hebben en maar al te vaak blijk geeft de materie niet te beheersen.
Waarom mensen elkaar mogen of niet is vaak een raadsel. Het dwepen van vrouwen voor bepaalde mannen is in de politiek een bekend gegeven. Dictators worden meer aanbeden en gevolgd door vrouwen dan door mannen. In het wereldje op internet zie je dat terug. Met regelrechte smeerlappen worden gezellige praatjes gehouden ten koste van mensen die willen helpen en niet de zaak beduvelen. Partij wordt gekozen, ten koste van de zaak waarom het dient te gaan. En wat triomfeert? Holheid en dwaasheid waarmee niemand gediend is behalve zijzelf.
Mensen die weigeren verantwoording af te leggen voor hun daden zijn gevaarlijke mensen. Kluftje is een van hen, leidend aan zelfoverschatting net als een bekend Nederlander, die je het best als fascist kunt omschrijven. Over fascisme zul je Kluftje overigens nooit horen. Dat gaat hem boven de pet. Wel hecht hij waarde aan de uitspraken van een historicus, die grootse daden heeft verricht voor Amsterdam, de man van “het bewijs”. Volgens eigen zeggen is deze historicus nog steeds doende de geschiedenis in te halen.
Laat je toch niet belazeren door die kerels, Christina, luister naar de muziek en zang van je man en je komt vanzelf op andere gedachten. Komen jullie maar rustig samen naar Maastricht, dan kunnen we nog veel lol beleven aan verhalen over die twee nitwits en al die lasteraars. Ze zijn je aandacht niet waard. Laat hen maar Sjaakie beschermen, die ken je toch ook? Nou dan, en je weet wat die vrouw uitgevreten heeft, dat zegt toch meer dan genoeg?
Granados
Goyescas (Quejas o la maja y el ruiseñor)
Eduardo del Pueyo (Eloquence)
Uitgelichte afbeelding: bron Wikimedia
Muziek: Diapason – 2019-7/8
