Als je het leven als een grote ontdekkingsreis beschouwt wordt je steeds verrast en ben je niet verbaasd als je geconfronteerd wordt met zaken waarmee je niet vertrouwd bent, niet begrijpt of die je zelfs afstoten. De diversiteit aan natuur en cultuur is zo enorm dat je jezelf meerdere levens zou willen toewensen. Het leven leren kennen, werkelijk leren doorgronden in al zijn facetten zal zelfs dan nooit lukken en dat lijkt me een zegen. Steeds weer nieuwe gedachten opdoen in gesprek met anderen, door literatuur, muziek en beeldende kunst, door in onze herinnering terug te gaan naar de kindertijd, het is prachtig en o zo verrijkend. Je blijft in beweging in ruimte en tijd. Het verworven bezit is slechts hulpmiddel en façade. Wordt het bezit tot hoofdzaak verheven dan houdt het leven op, wordt het tot materie en object van zaken en personen die andere belangen dienen, dan leveren we ons uit.
Mijn vorm van anarchisme zou ik het willen noemen, Ni Dieu, Ni Maître. Een dergelijk anarchisme is open aan alle kanten, in ruimte en tijd, en kan nooit een concept afleveren voor welke leer dan ook. Aan geen enkele leerstelsel ben je schatplichtig, ook al zijn zaken die je benoemt of probeert onder woorden te brengen al duizendmaal beter en overtuigender door anderen gesteld en geanalyseerd. Het anarchisme zoals ik het beleef kan niet afgebakend worden, het is iets wezenlijks in onze natuur dat zich verzet tegen categoriseren en in hokjes plaatsen.
Toch wordt steeds gestreefd naar het scheppen van een orde in de chaos die ons tegemoet treedt. We verdelen onze medemensen in soorten en maten, we denken dan zelfs over ze te kunnen oordelen, en we veronderstellen dat achter die waargenomen chaos, een heelal, wetmatigheden schuil gaan. Aanmatigend die houding en ze stort ons steeds weer in het verderf.
Met een zeker satanisch genoegen sla ik al jaren lieden gade die dagelijks in de weer zijn mensen te etiketteren, ze van hun identiteit te beroven en ze monddood te maken. Onder hen zelfs mensen die zichzelf afficheren als zijnde anarchist, christen-anarchist noemt zelfs eentje zich. Nog nooit heb ik een van die anarchisten kunnen betrappen op relevante kennis over het anarchisme die dienstig is om het heden te verklaren. Ik doel op de periode laat 19e eeuw toen een spook ronddwaalde over Europa, niet dat van Marx en Engels, maar dat van aanslagen. Angst heerste, panische en paranoïde angst. Maar wat niet is kan nog altijd komen.
Onderling vinden die personen elkaar geweldig, ze bewieroken elkaar om niemendalletjes, stukjes waarin vooral mensen in diskrediet gebracht worden of waaruit een zekere eruditie moet blijken door het droppen van namen. Het is aan de orde van de dag op internet, op Twitter, van links tot rechts. Veel moeite om niks, veel tijdsverlies door het lezen van nonsens en roddel. Dat is mijn ervaring. Zo weer vandaag. Blijkbaar heeft de christen-anarchist een rekening te vereffenen met iemand die hem negeert en waarschijnlijk zelfs niet kent.
Het analytisch vermogen van André de Raaij, alias Arnold, in het verdere verloop van dit stukje Bommelding Kluftje, is geniaal. Dat weten de lezers van mijn blog. Ze behelst kutjes en krullen, en gaat tot openbare inrichtingen, geheime diensten en genootschappen. Zijn journalistieke gaven zijn buitenproportioneel. Hij ergerde zich dan ook terecht vandaag:
Dat was in zijn tijd nog anders, met de persberichten van het ANP, die zelfs als nieuwsbulletin werden doorgegeven op de radio. Hij lijkt een beetje onthand ook, vandaar dat hij op de “opinie- en nieuwssite” Krapuul het volgende bericht doorgaf, letterlijk overgenomen van een regionale krant:
Sorry, het betrof RTV Oost. Hopelijk ziet Jean Tillie dit stukje, ik weet zeker dat hij in een bulderende lach zal schieten. Waarom? Mensen met een beetje analytisch vermogen zien het meteen. Ik zal het niet verklappen, anders is de grap eraf.
Nee, problemen met armoede komen niet uit de lucht vallen. Goh, dat wisten we nog niet. Om, zoals hij het noemt, de hongerzweep harder te laten knallen? Dit past dan weer in het oeroude christelijke arbeidsethos en die vindt op haar beurt weer zijn ruimtelijke weerslag. Jean Tillie weet dat, man van Nazareth. Ik ga er niet verder op in.
Nu weer terug naar Wilders, een man waarover Bommelding Kluitje ook al nooit iets te melden heeft. Maar die bezetting van het Maagdenhuis, wat een revolutionaire actie. Slot van het liedje, studenten kregen medezeggenschap en hoefden, om het eens gechargeerd te formuleren, geen dikke boeken meer te bestuderen maar nog slechts kennis te nemen van enkele paragrafen liefst op stencils. Althans bij de studierichting waarin Bommelding Kluitje zich bekwaamde. Misschien is daardoor bij hem elke oriëntering zoek. Links en rechts, hij denkt te weten wat dat is en dat stemt zeer droef. Mensen als Bommelding Kluitje, zich noemende christen-anarchist, blijken slechts voor een zaak bijzonder geschikt, het spelen van censor. Wie weet wacht hen nog een schone toekomst.
Wilders… Een viespeuk? Mogelijk, maar bloeden zal hij…
-
WILDERS OP VRIJDAG DE DERTIENDE
-
ZO LEES JE NOG EENS WAT… – 1
-
EENS LEUGENAAR, ALTIJD LEUGENAAR?
-
DE GULDEN SNEDE VAN KLUFTJE
Afbeelding: bron onbekend
