Mevrouw, een oliebol? Steeds als m’n vrouw de kraam van Hakim passeert offreert hij haar een lekkere oliebol. Wat hoorden we vandaag? Een krant die blijkbaar niet gesteld is op informatie, maar meer op van horen zeggen en het maken van trivialiteiten tot een gewichtig onderwerp, doet aan warenkeuring. En hoe… Het is zum Kotzen. Kennelijk zijn dit soort wijsheden wel besteed aan Bataven die nooit verder denken dan hun neus lang is en zich alles laten wijsmaken.
Hakim laat het er niet bij zitten. En terecht, smaad en laster:
“Wat bezielt deze meneer P. Hovius van het AD om zulke dingen te schrijven over iemand? Ik denk dat deze meneer vroeger heel vaak is gepest op school, misschien is vroeger zijn cavia overleden en is die daar nooit meer bovenop gekomen. Je mag best een product beoordelen en je mening erover geven, maar op deze manier is het gewoon bijna smaad en laster. Iemand op een oneerlijke manier kapot maken, ik zal mijn bestaande klanten er niet om verliezen, maar wel nieuwe klanten. Misschien is het een idee om het testpanel van het AD eens te beoordelen over hun prestaties en de onbetrouwbaarheid ervan. Het zou zeker een zege zijn voor Nederland als deze mensen iets anders gingen doen, en het testen en beoordelen van oliebollen gewoon overlaten aan de professionals, en aan de mensen die er verstand van hebben.”
Hakim woont met zijn gezinnetje bij ons om de hoek. Alleraardigste man, geen moeite teveel. Zelfs de straatbomen verzorgt hij en snoeit ze op tijd, dat zie ik Bataven nog niet doen. Die kankeren alleen maar, onderuitgezakt op de bank met het pils bij de hand. Hier leert u hem een beetje kennen.
Wel grappig dat die krant, het AD, ook het lijfblad is van een voor mij beruchte vrouw die juist over deze krant een scène maakte op een terras in Maastricht. Zo te lezen past die krant volkomen bij haar zienswijze op de wereld.
Uitgelichte foto: bron onbekend
Een gedachte over “Een aardige buurman…”