Joachim Wilbers: Maastricht – Jodenstraat
Hebt u ooit kennis gemaakt met het Volkskrantblog? Ik niet, Ina wel en hoe. Ze had zelfs de aandacht getrokken van de grote Jeroen, oprichter van Krapuul. Haar proeve van bekwaamheid deed ze tot zijn volle tevredenheid. Daarna is nog bitter weinig van haar vernomen, behalve het gebruikelijke woehahaha. Over feminisme niet of nauwelijks, over kinderen idem, over ecologie ook al niet. Over wat dan wel? Zeker niet over fascisme, dat gaat haar boven de pet. Ze neemt Google in bescherming, voor haar de instantie om Tibaert een hak te zetten. Inmiddels heeft ze de plaats ingenomen van Jeroen.
De afgelopen dagen heb ik haar weer eens gevolgd op Twitter. Treurigmakend. Veel nieuws over haar hondje, maar over de gebeurtenissen in Keulen heeft ze nagenoeg niets te melden. Een ferme kreet en dan heeft ze ’t gezegd, gesproken als een orakel en dient iedereen te zwijgen.
Je vraagt je toch af welke geesten de ’68er beweging gewekt heeft, uiteindelijk is zij er een kind van, heeft van de bevochten vrijheden kunnen profiteren.
Vooral die sociale academies waren bevolkt met dergelijke figuren. Het onheil dat ze hebben aangericht zou eens in kaart gebracht moeten worden. Daarbij, de subsidiestroom vloeide rijkelijk, ze hielden namelijk het volk op hun manier in toom, met hier en daar een uitlaatklep. Vooral, ze waren lui, ergerniswekkend lui.
Merkwaardig genoeg, hoe minder ze bijdroegen aan het verbeteren van de situatie van mensen waarvoor zij de sociale advocaten waren, des te meer werden ze op handen gedragen. Zo vormde zich bij hun een beeld van zelfgenoegzaamheid onderwijl zorgend dat hun schaapjes op het droge stonden.
Vanuit dat perspectief is het volkomen begrijpelijk hoe iemand als Dijstelberge handelt. Ze is er op getraind kritiek kritiekloos langs zich af te laten glijden. Twijfel tonen, vragen stellen, ongelijk toegeven, het is haar volkomen vreemd. Zij en haar gelijken hebben iets geïncarneerd dat dodelijk is voor een democratische samenleving. Het is me een gruwel en ik ben beslist niet de enige.
Als illustratie, of als grapje, het volgende, geplukt van haar weblog. Ze opende een virtuele praktijk. Ja, in die termen denken mensen als zij. Als het maar gekaderd is, overzichtelijk in hun straatje past, kunnen ze er iets mee. Echt, ik zeg het niet om te pesten, maar ik denk dat veel mensen een product zijn van de polder und das macht sich Bemerkbar.
DIJSTELBERGE:
Open Spreekuur voor Volkskrantbloggers en hun bezoekers.
22 november, 2008
Als slechts observator van het virtuele gebeuren op het Volkskrantblog vond ik het na de escalaties van afgelopen week noodzakelijk om hier een virtuele praktijk te openen. Er is nogal wat mis met de geestelijke gezondheid van de Volkskrantblogger.
“Ik kwam op het VK Blog omdat hier veel psychiatrische patienten en mensen aan de zelfkant van de maatschappij zijn, die wel kunnen lezen en schrijven. Ik bedoel dat de drempel laag ligt.”
“Brrrr, ik gruw ervan…wat een narcist.”
24-7 inloopspreekuur. (…)
1 maal per week een bloggersprofiel. (…)
Ontspanning. (…)
Associatie. (…)
Nog dit. Mijn weblogs geven een proces weer dat begon bij de NRC. Fascistische praktijken aan de kaak stellen was en is het motief. De figuren die op mijn weblogs de revue passeren zijn inwisselbare met vele anderen, daaraan twijfel ik geen moment. Het merendeel van de met name genoemde personen delen in ieder geval het feit dat ze zich aan laakbare en/of strafbare handelingen en uitspraken jegens mij en mijn familie schuldig gemaakt hebben, passief of actief. In vele gevallen zelfs ook t.o.v. mijn vrienden en relaties. Mijn weblogs dienen tevens als documentatie en bewijsmateriaal bij mogelijke strafvervolging.
Ik zeg het nog maar eens met klem, er zijn langdurig op een grove wijze jegens mij grenzen overschreden die niet tolerabel zijn.
Foto’s: © Joachim Wilbers
