Op internet kunnen fascisten en racisten alvast oefenen voor het geval voor hen betere tijden aanbreken. Ze doen het met overgave en vertrekken geen spier bij hun wandaden die reiken van censuur tot doodsbedreigingen. Smaad, laster, leugens en bedrog zijn voor hen dagelijkse kost.
Huiverig zijn ze uiteraard voor berichtgeving over hun handelen en juist dat heeft in de loop der jaren bij mij al voor heel wat problemen gezorgd. Merkwaardig is dat vlegels en onverlaten in het merendeel der gevallen rustig hun praktijken kunnen voortzetten en zelfs niet schromen om aangifte te doen. Stel u voor dat dit de normale rechtsgang gaat worden: vrije baan aan criminelen en ander gespuis, zoals fascisten en racisten, journalisten echter achter slot en grendel. Waar kennen we dergelijke praktijken van?
Ook verdwenen, mijn andere Twitter accounts door de Krapuul-sekte en PVV gajes: les extrêmes se touchent.
Ja ze is er weer, de vrouw die zich inzet voor kinderen. Ze is terug op Twiiter, kijk maar: @jacquelinewxxx. Haar daden benne groot, dat besefte ze bij Krapuul maar al te goed. Dit weblog staat er vol van. Het wordt nog een hels karwei voor mijn advocaat in het geval dat. Toch maar goed voor hen dat Dijstelberge zich wist te arrangeren met deze vrouw. Een zucht van verlichting slaakte de Krapuletjes en zeker ook een hatende Bataafse oma in het Maastrichtse. Nee, ik ga niet op herhaling. Wel laat ik wat zien, waardoor in een klap duidelijk wordt dat we te maken hebben met fascistische streken. Met in wezen fascisten.
Mensen die het geen enkele moer kan schelen dat nogal wat spullen verdwenen over de minne streken van PVV’ers, die voor een groot deel later werden gedekt door henzelf, kun je nu eenmaal moeilijk aanduiden als antifascisten. Het op de persoon spelen is ook voor hen core business. De screenshots van een van mijn verdwenen weblogs laten dat duidelijk zien. Daar wilde ik even op attenderen…
Naschrift mei 2019
Sinds de wandaad van Dijstelberge en haar Krapuul makkers heb ik er veel tijd ingestoken het proces te laten zien dat zich rond Tibaert voltrok. Verdwenen waren mijn berichten over muziek, architectuur en andere voor mij belangwekkende zaken, die iets probeerden duidelijk te maken over onze leefomgeving en de maatschappij waarin we verkeren. Mensen als genoemde personen hebben daar geen boodschap aan. Kennis van onze ruimtelijke ordening ontberen ze ten enenmale. Zoals gebruikelijk in kringen die rotsvast overtuigd zijn van het eigen gelijk, nooit geleerd hebben hun uitspraken tegen het licht te houden, kun je niet anders verwachten. Hun wereldbeeld: wij en zij. Communicatie ongewenst, ze wordt zelfs op alle mogelijke manieren verhinderd. Het middel om censuur te plegen grijpen ze met beide handen aan.
De tijd gaat echter snel en in mijn eentje red ik het niet alles uitvoerig en vooral helder uit te werken. Vandaar dat ik m’n toevlucht zocht naar materiaal om als aanvulling of nog mooier als contrapunt te dienen bij het gedocumenteerde spul, dat ten dele gereconstrueerd moest worden. Afbeeldingen, foto’s met name, toevoegen bleek het doeltreffendst. Daarbij hoop ik dat er even stilgestaan wordt bij wat er te zien valt en welke relatie het heeft met het onderwerp. In vele gevallen zal ieder voor zich er een eigen verhaal om heen kunnen weven en dat was de bedoeling. Een van de sites waaruit ik regelmatig put is deze: Semiotic apocalypse. De titel is program.
Bovenstaande foto is eruit afkomstig, met als toelichting: “Yaksha Modi, the daughter of Chagan Modi, standing in her father’s boutique before its destruction following the Group Areas Act, 17th Street. Fietas. 1976”. Een foto van David Goldblatt. Sanering, stadssanering, stadsvernieuwing zijn de begrippen die hierbij spelen. Het wegsaneren van menselijk leven en welzijn voor een hoger doel, die van het kapitaal met grondrente en bestemming en de daar aan gekoppelde waarde als sleutelbegrippen.
Saneren, denk eens even over dat begrip na: gezond maken. Bij ons, onder de verlichte sociaal-democratie ging het stadsvernieuwing heten. Uitstel voor sanering en kaalslag. Zeer pragmatisch werden hiermee twee heren gediend, het kapitaal en de staatsraison.
De uitgelichte foto betreft goedkope arbeidskrachten. Nu eens niet kinderarbeid maar werk voor onze snotapen.
Verder nog twee foto’s van diezelfde site. Ze handelen over ruimte, leeggemaakte ruimte en beheerste ruimte. Stel u even voor dat al die auto’s die op de onderste foto te zien vallen, plotsklaps stil stonden en de inzittenden te voet verder moesten. Wellicht wordt dan de waanzin van het autosysteem het meest duidelijk: zich verplaatsen van nergens naar nergens onder het motto “tijd is geld”.
De fotografen: Nathan Coe en Ansel Adams (Freeway Interchange, Los Angeles. 1967). Let op het jaartal. In die periode konden we het dus weten en wat gebeurde? In Maastricht heb ik het van nabij mogen aanschouwen, stedenbouw als een vorm van verkeersplanning. Parkeergarages en autowegen dwars door de stad, waarvan eentje letterlijk van niets naar nergens gaat. Waarom het zover kon komen zou de vraag moeten luiden. Daar was ik mee begonnen op mijn door crapuul verdwenen weblogs. Met dergelijke kwesties wenst dit zich links noemend volk niet bezig te houden. Ook zij zijn overtuigd dat we in de beste cultuur aller tijden vertoeven en daar horen we ons bij aan te passen.
SCREENSHOTS – OVERZICHT
Ter afsluiting 2 april 2023…
Bron foto’s: Semiotic apocalypse
