Maastricht: urinoir 50er jaren (Brandenburgerplein)
Vroeger had ik krullen gefrequenteerd, beweerde iemand met buitengewone speur- en reukzin. Hij gaf hiermee te kennen dat ik homofiel was en niet uit de kast durfde te komen. Ook zou ik hem aanranden en was zelfs pooier volgens hem wel te verstaan. Op internet wordt pas echt een boekje over je opengedaan. Een oude makker van hem wist al veel eerder te melden dat ik omgang had met hotemetoten uit de pedoscène. Een kennisje van hen ging nog veel verder, maar dat zal ik maar niet meer herhalen.
Een voor mij bekende krul stond op de Hertogsingel, in de buurt van m’n lagere school. Ze moest later wijken voor het autoverkeer. In plaats van de penetrante ammoniakgeur kwam die van uitlaatgassen. De urinoirs zijn, voor zover ik weet, nu volledig uit het straatbeeld verbannen. Waarom? In de openbare ruimte je behoefte doen wordt als misdrijf gezien. Spreekt hieruit vooruitgang, beschaving? Dit als een terzijde, maar niet onbelangrijk.
Vieze, stiekeme mannekes en dito vrouwtjes, wat richten die veel onheil aan. Je houdt het niet voor mogelijk als je het zelf niet ondervonden hebt. Echt, een pisbak is er niets bij, die kun je links laten liggen, er is altijd wel een kroeg in de buurt of een dikke boom. De stank die dergelijke mensen verspreiden krijg je niet weg, het is als een soort gif dat zijn uitwerking nooit mist. Hun eigenwaan is buitenproportioneel. Grappig is wel dat ze veronderstellen dat je kennis neemt van hun biografie. Die van jou verzinnen ze ter plekke. Zie boven.
Vandaag was het weer zover. De stompzinnigheid spat er vanaf. Werkelijk schattig is die over een “studie” filosofie.
Mensen met een sociale habitus laten anderen in hun waarde. Juist daaraan herken je ze. Vanzelfsprekend staat die houding los van welke opleiding ook. Als je zelfs deze grondregel voor beschaving niet beseft is de stap niet ver om op de toer te gaan van het ongeremd beschadigen van mensen onder het motto van ik ben de betere mens, de hoogstaande, de intelligente, ik ben ervoor in de wieg gelegd anderen een lesje te leren en ze in het gareel te houden.
Het mooie is dat ik aan de hand van het ageren tegen Tibaert veel van een dergelijke mentaliteit kan tonen. Tibaert snuffelt niet, hij bedriegt niet, hij dreigt niet, hij laat gewoon zien wat men zoal over hem te melden heeft. Zo valt simpel aan te tonen hoe laster en smaad hun uitwerking niet missen en hoe fascistische methodes volledig gangbaar zijn geworden, links en rechts.
Voor mij het meest onthutsende is het grote intellectuele tekort in dit land als het over politieke kwesties gaat. Misschien is dit wel de hoofdreden dat ik nog de energie kan opbrengen om met Tibaert door te gaan. Heel gewoontjes, zonder pretenties, open voor iedereen die eerlijk is en niet aan wanen leidt. Over welk onderwerp dan ook, met gepaste bescheidenheid. We moeten hoe dan ook met elkaar in gesprek blijven.
Ook over urinoirs, binnen en buiten. Als je erover doordenkt kom je op velerlei terreinen terecht. Dat zal ik nu maar niet doen: Maastricht en de Sphinx, weet u nog?
Op de Merret stoont e huiske
In ’t midde gans allein.
Iezere plate mèt e deekske
En vaan binne twie blauw stein.
Refrein:
Litsem lotsem fallederieje
Litsem lotsem falledera
Iez’re plate mèt ’n deekske
En vaan binne twie blauw stein.
Net als de Sphinx was ze ook op de Boschstraat te vinden totdat nabij die plek een standbeeld onthuld werd. Toen verdween dit geval. Ervoor in de plaats kwam achter het stadhuis een toilet aangelegd onder het plein. Deze ondergrondse was een hele keurige. Gescheiden voor dames en heren, met een toiletjuffrouw. Dit openbaar toilet deed een beetje denken aan de entrée van een metrostation in Parijs. Het werd in de zestiger jaren opgeofferd voor een tunnel tussen het stadhuis en het nieuwe gemeentekantoor. Die tunnel is op zijn beurt weer een aantal jaren geleden gesloopt bij het min of meer dichten van de oostelijke Marktwand.
Uitgelichte foto: urinoir
