Women workers striking for equal pay with men, Ford factory, Dagenham (1968)
Sommige zekerheden krijg je in de loop van de tijd. Met vreugdeloze mensen, geboren kankeraars, steeds beducht om de schone schijn op te houden, daar kun je niet mee aan de slag om het leven voor anderen te verbeteren en zeker niet om met revolutionair élan ten strijde te trekken voor ons nageslacht. Vergeet die mensen, ze zijn slechts tot last.
Voor de eerste maal heb ik deze ervaring opgedaan in het begin van de tachtiger jaren. Weer terug in Maastricht dacht ik er goed aan te doen, om wat voeling te krijgen met wat er zoal in de stad speelde, weer lid te worden van een politieke partij. Jaren geleden had ik me voorgenomen dat nooit meer, na mijn avontuur bij de PSP. Zeg nooit, nooit…
Het werd de CPN, inmiddels een partij die het feminisme zei te omarmen. Er schieten me nogal wat anekdotes te binnen als ik aan dat half jaar bij de CPN terugdenk. Voor mij was de maat vol door wat ik meemaakte tijdens een vergadering bij iemand thuis. De afdelingsvoorzitter kon niet van huis omdat hij kinderoppas moest spelen. Ik heb aangezien hoe hij met een peuter, zijn kind, omging en meteen bedankt voor het lidmaatschap. De man in kwestie is verder goed terechtgekomen, helaas, bij Groen Links. Mijn devies, grote en kleine potentaten moet je geen kans geven.
Waarom vertel ik dat nou? Ik moest terugdenken aan hoe onze kinderen opgegroeid zijn, hoe we verweven zijn geraakt met allerlei ontwikkelingen die in de zeventiger en tachtiger jaren plaatsvonden, van peuterspeelzalen tot de middenschool. Teveel om op te noemen. Een actie, een misplaatste, herinner ik me nog goed. De SP wilde dat de leerkrachten gingen staken. Spandoeken op de speelplaats met totaal verbouwereerde kinderen. Waanzin. Actievoeren zonder dialoog, zelfs zonder een sprankje inzicht van wat ook. Volg ons, dan komt alles goed, dat was de onderliggende gedachte. Het was in die periode dat een beruchte brochure van de SP over gastarbeiders het licht zag.
Tien jaar eerder al was ik betrokken geraakt bij het uitwerken van plannen voor huisvesting van gastarbeiders. Deze mensen leefden in miserabele omstandigheden, als moderne werkslaven. Voor de politiek totaal irrelevant, het waren immers geen Nederlanders. We hebben ons toen, een groep studenten en een aantal mentoren, een jaar lang terdege verdiept in de economische, culturele en sociale dimensies van deze problematiek. Misschien zou het goed zijn onze bevindingen nog eens te publiceren, om te laten zien welke wegen ook bewandeld hadden kunnen worden.
De SP vernauwde de discussie, nu even pratend vanuit mijn herinnering, voornamelijk tot een financieel plaatje. Daar vang je nu eenmaal het beste stemmen mee, zeker in dit land. Deze week kwam me tot tweemaal toe dat rapport weer onder ogen op een wel zeer bijzondere manier. Vraag me niet waarom, maar dit werd kennelijk aan mij geadresseerd (zie ook de TL):
Die Heilige Kip is Tibaert, de taal van PVV schorem heeft André zich helemaal eigen gemaakt. Voor het overige blijft die boodschap voor mij in nevelen gehuld. Ze kreeg gisteren een vervolg door iemand die zijn account als volgt heeft opgetuigd met de uitspraak van een bekende Fries, als reactie op die brochure.
Hij volgde me, maar verder kende ik hem niet. Hij bleek me nu geblokt te hebben. Joost mag weten waarom. Ik vraag me nu af met wie ik hier vandoen heb, ook of het wel zijn correcte naam is. Hij beroept zich op tolerantie, uit zijn handelwijze lijkt het tegendeel.
Voor hem blijkt slechts de Wilders doctrine te gelden, de islam als bron van alle kwaad. Zie waar hij zijn informatie haalt. Als hij denkt op die manier gelukkig te worden moet hij maar gelovige blijven in zijn nieuwe heilsleer, aangenomen dat hij van origine moslim is. Een zelfde soort reflex zag je vroeger ook bij brave katholieken die gingen studeren, meestal in Nijmegen. Ze vielen van het ene uiterste in het andere. Waarschijnlijk bleef onbewust de behoefte aan een leidsman of een of andere ideologie, die hen houvast geeft. Hier dus de fascistische van Wilders.
Hebben nu dat blokken en die rare tweet van De Raaij iets met elkaar te maken? Het zal puur toeval zijn. Beiden hebben over die brochure niets te melden. Ook over die uitspraak van Theun de Vries niet. Ik zal ze maar niet aan m’n vrouw vertellen, ze heeft nog door hem gesigneerde boeken waar ze aan gehecht is. Wel opmerkelijk dat Wim Klever over de islam vergelijkbare opvattingen huldigt. Komt dat dan toch door bestudering van Spinoza? In ieder geval zijn de uitspraken van deze twee allesbehalve ethisch te noemen.
De lijn in dit stukje is een beetje zoek geraakt. Eigenlijk had ik de draad weer willen oppakken over onze zorg voor kinderen. Een volgende keer dan maar. Bedenk steeds bij deze stukjes, ze hebben de vorm van een dagboek, een notitieboekje, om bepaalde zaken niet verloren te laten gaan. En plezier in het leven wil ik houden…
Nadat ik dit blog had weggestuurd, zag ik dit in de TL staan:
