Denk gewoon simpel na, het antwoord is nee. De ander de schuld in de schoenen schuiven als het misgaat? Dat getuigt van het kiezen van de weg met de minste weerstand, dan hoeven we niet na te denken of iets te ondernemen om er samen uit te komen. Laten we bovendien onze eigen belangen prevaleren boven rechtvaardige verlangens van anderen zullen vroeg of laat conflicten het gevolg zijn, waarvan de uitkomst ongewis is.
Met deze gedachten in het achterhoofd ontstond wat uiteindelijk de EU is gaan heten. In enkele tientallen jaren is iets opgebouwd dat wereldwijd ongekend is. Mislukt het, dan zijn we en onze nakomelingen verdoemd, dan laden we een schuld op ons onvergelijkbaar ernstiger dan die van de fascisten in de vorige eeuw.
Laten we beginnen om eens na te denken over wat we werkelijk willen. Ongebreidelde economische groei, kan dat wel? De aarde en haar bronnen zijn eindig. Ons land is een moerasdelta die tegen enorme kosten kunstmatig in stand gehouden wordt. Andersom gevraagd, wordt het niet de hoogste tijd om op onze schreden terug te keren?
Ooit poogde ik hierover in de NRC een discussie op gang te brengen. Er kwam bitter weinig van terecht. N.a.v. het Brexit nog maar eens een poging. We zijn nu de Engelsen kwijt, die Europa sinds het Verdrag van Maastricht wisten te gijzelen als hun belangen in het gedrang kwamen, lees die van de City en als het om de sociale voorwaarden ging, waaronder we leven. We kunnen nu de komende vier jaar een nieuwe start maken zonder hen en met de lange arm vanuit Amerika.
Uitgelicht: bron onbekend
