Josef Breitenbach” Moeder en dochter – Isfahan, Iran (1960)
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt…
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.
Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.
Aan het woord een vrouw die pas na de derde ontmoeting met m’n vrouw interesse toonde voor haar. O, dat heb ik ook enkele maanden gedaan antwoordde ze m’n vrouw, met kinderen kon ik niets. Daarmee was voor haar het onderwerp afgedaan.
M’n vrouw, gepensioneerd maar nog steeds actief op een basisschool, was van meet af aan betrokken bij peuterspeelzalen, vervolgens 25 jaar werkzaam op een MKD. Onze gastvrouw, iemand die met de regelmaat van de klok melding doet over haar oma-zijn. Een werkende alleenstaande moeder, mangek en toch bezield van afschuw voor mannen.
Zo’n vrouw dus, en die durft op internet te reppen over mijn vrouw. Wat een brutaliteit. Ze kan nog niet in haar schaduw staan en toch zegt ze:
“Zij heeft net als ik op een medisch kinderdagverblijf gewerkt.”
Het is een zin die bij mij als een mokerslag aankwam. Haar onbeschaamdheid is het allerergste, de respectloosheid jegens mijn vrouw. Het is veelzeggend dat ze met warmte wordt bejegend door een kringetje onverlaten, daar voelt ze zich wel bij, daarbij hoort ze thuis.
Zijn kinderen meiden hem, wat een geluk, dat hij geen kleinkinderen heeft, zei ze meermaals over mij, hij had beter niet geboren kunnen zijn. Misschien moet ik dat eens over haar kinderen en kleinkinderen zeggen, dan dringt het wellicht tot haar door tot welke grofheden ze zich verlaagt. Waarschijnlijk lukt zelfs dat niet. Ze is een hatende oma, een haatoma, daar is geen woord teveel mee gezegd. Een geboren fascist.
