Auguste Chaubaud: Vrouwen in het groen (1907)
Een e-mail die ik ooit van een verpleegster ontving, die zou weigeren Wilders te verplegen.
18-07-12
Weet je, het is zoals ik schrijf in mijn stukje ‘Wilders de diagnose’. Hij voert ze, geeft het voorbeeld en laat ze dan schuiven, zo doet hij het ook in de partij. Zo doen psychopaten het ook, mensen met antisociale persoonlijkheidsstoornis en lijdend aan narcisme, ook al zien zij het niet als een lijden. De bewegingen rondom grote machthebbers met dezelfde stoornissen hebben vele mensen de dood gekost. Vaak zijn de volgelingen supersimpel en wordt hen een mogelijkheid geboden om zich al spiegelend aan de grote leider een stuk beter voor te doen dan ze zijn.
We leerden elkaar persoonlijk kennen door een bezoek dat ze ons bracht. Voor mijn vrouw, haar leven en werk, toonde ze geen enkele belangstelling. Op een gegeven moment wenste zij een diagnose van mijn karakter te geven. Nee, een psychopaat was ik toen in haar ogen nog niet. Dat kwam later, toen ze ging samenheulen met mensen die mij als pedofiel en mijn vrouw als nazi-hoer bestempelden. Het kan verkeren.
Geven, schenken, deze vrouw kan het wel. Zij hoeft zich niet beter voor te doen dan ze is. Ze staat open voor mensen, geeft ze warmte, liefde. Ze denkt niet aan geld. Weet hoe het is te sterven en mensen daarbij te ondersteunen. Opgegroeid in de DDR. Kinderkleding gemaakt, ook voor ons, voor C&A. Later, na de val van de Muur, naar het Westen verhuisd en via kinderzorg in de verpleging terechtgekomen.
Die Geberin: “Der Clown, der ich bin, ist eher Psychologe denn Schauspieler.”
Ulrike S. pflegte Alte, Kranke und Sterbende, bis von ihr selbst kaum mehr etwas übrigblieb.
Manchmal lese ich die Briefe derer, die mich mochten.
Het beeld van een zorgzame vrouw, die niets teveel was. Een ontroerend portret.
Uitgelichte afbeelding: Auguste Chaubaud – bron
Foto: © Andrea Diefenbach
