Maastricht: Kleine Looiersstraat (1899)
Wat is makkelijker om verslag te doen van bedrog en laster als je jezelf tot inzet maakt en je kunt getuigen dat niets van wat beweerd wordt met verifieerbare feiten overeenstemt. Makkelijk zat, denk je. Maar wat als ze je materiaal weten te censureren en op de ingeslagen weg voortgaan?
 |
| augustus 2013 |
Zo zag mijn vorige blogspot eruit waarop alles werd vastgelegd wat er over Tibaert verscheen. Ze was ongeveer een jaar in de lucht toen ze verdween. Niet zomaar, dat gebeurde door een succesvol opzetje. Het PVV gespuis en de “linkse” tegenhangers waren de dader hoogst dankbaar voor haar ingreep in andermans eigendom. Zo viel niet meer te lezen over een kruidenvrouwtje, een SS baron, een mislukte wethouder en zijn eitjes, een paranoïde christelijk anarchist, iemand die als feministe glorieert in haar moestuintje, niet meer over pedojagers, niet meer over doodsbedreigingen. Voor mij was het een caleidoscoop van het alledaagse fascisme in dit land.
De geesteszieke was voor altijd de mond gesnoerd. O wacht, riep iemand, hij heeft nog veel meer accounts en weblogs. Die zullen we binnen de kortste keren ook omverwerpen, riepen de fascisten van links en rechts in koor. Ze zijn er nog steeds, waaronder deze. Wel moest ik een andere weg inslaan. Nadrukkelijk heb ik voor het gemak en voor de zuiverheid me beperkt tot wat men over mij te melden had, even afgezien van enkele noodzakelijke aanvullingen. Van alles wat ik ondernam was men op de hoogte, m’n Twitter accounts lagen steeds onder vuur en werden zelfs opgeschort. Wie riep hier stalken?
Ruim drie jaar verder valt te constateren dat geen leergeld betaald is, dat ingenomen standpunten niet worden verlaten om maar te zwijgen over excuses en genoegdoening. Sinds een tijdje reconstrueer ik wat in het jaar voorafgaande aan de gepleegde censuur in 2013 plaatsvond. Overduidelijk zichtbaar wordt dat ronduit criminele vrouwen in hun activiteiten werden gesteund, zonder een spoor van twijfel of kritiek, een aspect dat nadere aandacht verdiend. Wie zijn die mensen die een oogje dicht knijpen als de wandaden door vrouwen begaan worden, vraag ik me namelijk af. Wie is hiermee gediend? Nog meer zaken worden nu duidelijk en die wil ik laten zien. Alles op zijn tijd.
Een jaar geleden vond een rechtszitting plaats over cybercriminaliteit. De conclusie die ik tijdens de zitting heb getrokken is dat voortgaan op de door mij ingeslagen weg de enig juiste is. Het kost weinig energie, alles is controleerbaar en het levert direct resultaat. Veel doeltreffender dus. Een rechtszaak gaat je leven beheersen, dat heb ik een keer meegemaakt, maar liever geen tweede maal. Uitsluiten doe ik het echter niet, want je weet nooit wat je te wachten staat.
ps
De titel boven dit stukje was de naam van het dankzij fascistische inzet verdwenen weblog.
Uitgelichte foto: Maastricht – bron
