Arne Jacobsen: raadhuis, Rødovre, Denemarken (1955)
Alweer meer dan 50 jaar geleden heb ik die prachtige open trap van Arne Jacobsen met eigen ogen kunnen bewonderen. Perfect tot in het kleinste detail en ruimtelijk het bepalende element in een grote hal. Eenvoud en schoonheid vloeien hier samen, dat zeg ik zonder enige overdrijving.
Wees gerust, dat is niet het geval. Ze is wel door en door doortrapt…
Een aantal lieden hebben haar grote aanhankelijkheid betuigd. Mensen waarvan ik eerder vermoed dat er een steekje bij hun loszit. Ze steunden haar waar het maar kon. Mensen die er prat op gaan een academische opleiding te hebben gevolgd en zelfs nog wel eens een boek lezen. Vormen ze het spiegelbeeld van ene Baudet en de fascistische ideoloog Bosma vraag ik me onderhand af. Als je voor je huisdeur, zwart op wit al gore praktijken niet waarneemt (of is het een kwestie van wegkijken?) dan ben je geen haar beter dan die reactionaire meute die achter dergelijke kerels aanholt. Slechts de verpakking is een andere.
Deze vrouw beweerde in navolging van Riethof en Wouters dat ik haar gebeld zou hebben. Geschreeuwd had ik zelfs. Ze weet dat ze een infame leugen verspreidt, maar wat dondert het?
Die tweet zie ik nu weer terug bij het herstellen van m’n weblog: Eveline van Donkelaar, een jaar geleden… Ach, ik wil niet namens derden spreken en ik laat graag het oordeel over aan mensen die niet behept zijn met vooroordelen, gewend zijn hun twijfels te uiten en bereid zijn zonder eigenbelang te handelen. M.a.w. ik laat het bij deze constatering. Morgen is ook weer een dag en ze belooft voor mij een heel bijzondere te worden. Laat die fascisten maar lekker wegzakken in hun eigen geschapen stinkend moeras, zou ik zo menen.
Uitgelichte foto: Arne Jacobsen – bron
