Handelen vanuit eigen kracht, weerstand neermaaien, de leugen laten regeren. The winner takes all. Ziedaar het aloude democratische principe waaronder we leven. De vlag waaronder dit alles plaatsvindt heet vrijheid. Geen wonder dat de politieke hoeders voor onze vrijheid beiden vrijheid in hun vaandel hebben staan. Logisch dat de sterken en de zwakken in onze samenleving zich achter hun scharen, de een uit macht en profijt, de ander vanuit angst.
De media die de machtigen toebehoren spreken dagelijks duidelijk taal, dat mag geen wonder heten. We mogen zelfs ons zegje doen en stoom afblazen. Een beetje brood en spelen en zo is iedereen content.
En ach, er gaat wel eens wat mis, met een kerncentrale bijvoorbeeld of een kind dat doodgereden wordt. Het is reeds ingecalculeerd en we profiteren er uiteindelijk allemaal van. De een z’n dood is de ander z’n brood leerde ik al heel jong op school. Thuis dachten ze daar anders over, maar je moet het in het groot blijven zien, dan komen we pas tot leven en zien we nog eens wat van de wereld.
Heeft waarschuwen zin tegen deze stijl van leven, consumeren tot de dood erop volgt? Of een stap verder, macht kaputt was euch kaputt macht? De wurggreep van het kapitaal blijft, de onzichtbare hand. Zijn we vervloekt en kunnen we niet anders dan met de stroom meezwemmen met af en toe wat tegenspartelen?
“Ik waarschuw er al tien jaar voor: GeenStijl is een gevaar voor de democratie”, roept Breedveld op z’n site en vervolgt in een moeite door over intimidatie van rechts bij een schoolbezoek aan een moskee. Welke democratie, Peter? Misschien wordt het de hoogste tijd om de naoorlogse mediageschiedenis eens nader in ogenschouw te nemen, die vanaf de “politionele actie” tot de serviele houding t.o.v. Wilders, “islam=fascisme” toe.
Ga er maar vanuit dat de leugen regeert en om die reden het kapitaal floreert. De meerderheid van de bevolking heeft dit mechanisme verinnerlijkt en boze pijlen richt men op de poppetjes die ook nauwelijks anders kunnen in het hun toebedeelde rolletje. In dat spel wil ik geen rol spelen, vandaar dat ik notuleer wat mij overkomt. Dan wordt het pas echt schrikken, niet te vergelijken met GeenStijl. Dan ervaar je dat het nauwelijks mogelijk is een uitweg te vinden uit de val waarin we getuind zijn.
Een genadeklap toedienen? Aan wie dan?
Uitgelichte foto: bron
