Le Grand Verre ou La Mariée mise à nue par ses célibataires, même.
Dan zijn de zinnen onder controle. Al het overige is tautologie.
Aldus Marcel Duchamp. We wenden ons nu niet zomaar toevallig tot Fernando Pessoa en Franz Kafka. Hun brieven geven uitkomst. Een feature van Ursula März.
FREIGESELLENPOST
S2Kultur – 28-11-1997
Leren we onszelf ooit begrijpen, kennen? Waarschijnlijk niet. Het enige dat ons rest is lezen en luisteren wat mensen te zeggen hebben. Literatuur is daartoe het meest geëigende middel. Deze overweging werd me ingegeven bij het doornemen van een artikel uit The New Yorker:
“Fernando Pessoa’s Disappearing Act – The mysterious masterpiece of Portugal’s great modernist” van Adam Kirsch en vormde mede de aanleiding om dat radioprogramma door te geven.
If ever there was a writer in flight from his name, it was Fernando Pessoa. Pessoa is the Portuguese word for “person,” and there is nothing he less wanted to be. Again and again, in both poetry and prose, Pessoa denied that he existed as any kind of distinctive individual. “I’m beginning to know myself. I don’t exist,” he writes in one poem. “I’m the gap between what I’d like to be and what others have made of me. . . . That’s me. Period.”
In his magnum opus, “The Book of Disquiet”—a collage of aphorisms and reflections couched in the form of a fictional diary, which he worked on for years but never finished, much less published—Pessoa returns to the same theme: “Through these deliberately unconnected impressions I am the indifferent narrator of my autobiography without events, of my history without a life. These are my Confessions and if I say nothing in them it’s because I have nothing to say.”
 |
|
© S. Fischer Verlag – 1967
|
Uitgelichte afbeelding: Marcel Duchamp
Illustratie: Riccardo Vecchio
