Eduardo Gageiro: LISBOA no cais da memória.(1957-1974)
Ze heeft zichzelf aanschouwd toen ze op zoek naar de waarheid ging. Verder kwam ze niet als filosofe die aan introspectie doet.
Ze heeft de wereld verinnerlijkt. De wereld? Nee, haar beeld van de wereld. Uit deze geestestoestand ageert ze.
Grenzen overschrijden, daarover sprak Novalis niet zonder reden. Zou het haar nog lukken? Zullen we een poging wagen?
Zou ze bekend zijn met de geschriften van Novalis? Mogelijk gaat een nieuw universum voor haar open, overschrijdt ze een grens. Leert ze waanzin kennen, niet die van een ouwe gek met een oorlogstrauma, maar die van een groot dichter en voordenker. Waanzin die aan het denken zet, over een christelijk Europa bijvoorbeeld.
Novalis nicht als weltfremden Träumer sondern – bei aller Poesie – als präzisen Kopf, unerschöpflichen Enzyklopädisten und Kombinatoriker, vor allem aber als einen der wesentlicher Anreger der modernen Dichtung darzustellen ist das
dieses ‘Gesprächs’ über die Philosophie der Romantik.
Novalis kann mit fug als poetischer Erzvater Baudelaires, Rimbauds,
Leautréamonts und Mallarmés angesehen werden.
Als toelichting bij een van die vele wonderlijke programma’s die de Duitse radio heeft uitgezonden in de loop der jaren. Of veel mensen luisterden was niet van belang, wel of het gezegd en uitgezonden moest worden. In ons land gold steeds het omgekeerde, met verdomming als uitkomst, zowel bij programmamakers als bij luisteraars.
Abschied von der blauen Blume
DER UNBEKANNTE NOVALIS
Manuskript: Harald Kaas
WDR 3 – 7-2-1982
ps
U kent die bovenaangehaalde wijsbegerige vrouw nog niet? Dit weblog geeft uitkomst. Mijn vorige heeft ze doen weghalen.
Foto’s: Eduardo Gageiro – bron
