Ben Shahn: Bowery (New York City) (1936)
Jan Blommaert
Nieuw-Rechts is al jaren bezig met het uithollen van waarheden, en maakt daarbij handig gebruik van een zogenaamde “vrijheid van meningsuiting”. En die strategie heeft ervoor gezorgd dat een aantal van die grote waarheden (en waarden) nu lang niet meer zo groot zijn. Gendergelijkheid is opnieuw een strijdpunt geworden, want er is een nieuw en uiterst assertief masculinisme ontstaan. De strijd tegen racisme wordt nu gecounterd door een heroplevende White Pride beweging met slogans zoals “mogen we nog wit zijn, ja?”; op een ander niveau duikt de “omvolkingstheorie” op als een manier om racisme, discriminatie en zelfs dodelijk racistisch geweld voor te stellen als zelfverdediging van het blanke ras dat het slachtoffer zou kunnen worden van een langzame, demografische genocide. Instellingen zoals Unia, die een institutionele gelijkheidsgedachte uitdroegen, moeten dan ook op de schop. En wat feiten als basis voor opinie en beslissingen betreft, spreekt de structuur van het klimaatdebat boekdelen. Duizenden wetenschappers mogen zeggen wat ze willen – ze zijn gewoon doemdenkers die ons een probleem willen aanpraten dat er eigenlijk niet is. Wetenschapper die deze nonsens willen weerleggen zijn eigenlijk “activisten”. En die kunnen uiteraard nooit de waarheid spreken.
We zijn de afgelopen jaren stapje voor stapje een samenleving binnengewandeld waarin zowel de grote waarden (die we toch zo graag inroepen) als de democratische instellingen voortdurend in vraag kunnen worden gesteld. En we zijn daaraan gewend aan het raken. Het is simpelweg de politiek aan het worden. En dat is uiterst verontrustend. Want, zoals de vaders van het democratische systeem lang geleden schreven, er kan geen democratie bestaan zonder democratische mensen, dat wil zeggen: mensen die de democratie in haar puurste vorm belichamen en verdedigen. Die mensen worden zeldzamer. We zijn stilaan aan het leren het onverdraaglijke te verdragen – iets wat Eric Hobsbawm enkele decennia geleden omschreef als barbarisme.
Lees het complete artikel: Parlementen worden als vijanden beschouwd, rechtbanken ook
Uitgelichte foto: Ben Shahn – bron
