“If liberty means anything at all, it means the right to tell people what they do not want to hear.”
George Orwell
Van mensen die onbevangen in het leven staan, daar word je blij van, die hebben je wat te zeggen. Mensen die wantrouwen, zeker als ze iets niet begrijpen, het onvoorstelbaar vinden dat lef getoond wordt, daar heb je weinig van te verwachten. Waarschijnlijk zijn het nuttige medewerkers, arbeiders zeiden we vroeger, die zonder openlijk te morren hun taak verrichten en er een zekere vorm van zelfwaarde aan ontlenen, zeker als het salaris toereikend is voor hypotheek, vakantie en het autootje. Met vrije geesten kunnen ze niets, die boezemen hen in het gunstigste geval ontzag in. Maar verder? Iemand als Mely Kiyak overstijgt hun bevattingsvermogen.
Vallen bruggen te slaan? Ze zijn bitter nodig want het beest is inmiddels los, gedresseerd door lieden van laag allooi, fascistisch allooi. Mensen die slechts grenzen en hekken in hun hoofd hebben kunnen niet deugen. Begrijpen dat de eenvoudige van geest niet? Laten ze zich wederom bij de neus nemen voor belangen die de hunne niet zijn, leren ze nooit eens na te denken, lering te trekken, simpelweg de woorden van die raddraaiers te wegen en ze te verwerpen omdat ze vervuld zijn van haat, machtswellust en vernietiging al wat hun dierbaar is? En dan bedoel ik niet materiële zaken, wegwerpspul dat nauwelijks of nooit bevrediging zal schenken, slechts de honger naar meer en beter.
Journalisten, schrijvers, programmamakers zouden het tot hun taak moeten rekenen steeds weer pogingen te ondernemen bruggen te slaan en te stoppen met debilisering via kletsprogramma’s en amusement. Het beklijft niet, net als het journaal niet, met morgen weer een nieuwe ronde en andere kandidaten. Het is als de ratrace, de grootste mond met dito aanhang is de winnaar, over inhoud hoeven we het zeker niet te hebben.
Nu het woord aan Mely Kiyak. Zij heeft wat te zeggen en ze wijst de weg die te bewandelen is. Als u haar nog niet kent, geen probleem.
Uitgelichte foto: George Orwell – bron
