Uit: Fairy Tales, written and illustrated by Alfred Crowquill (1857)
Het zou een grondregel op internet moeten zijn, dan pas kan het uitgroeien tot een geweldig instrument voor ons allen. Hebben we ikke, ikke in ons achterhoofd of wij? In de documentaire “Where to Invade Next” van Michael Moore brengt een vrouw in een leidende positie dat als volgt onder woorden…
Echter het is een wensdroom, internet is gebleken enkele geslepen figuren aan miljarden te helpen. Amazon, Google, Facebook zijn hiervoor de begrippen. De macht die ze ten toon spreiden lijkt onbegrensd en het eerste dat sneuvelt is de vrijheid om zelf te beslissen. Mensen worden tot objecten gemaakt, die gestuurd kunnen worden. Tot volledig genormeerde en transparante objecten. Dit alles gecoördineerd vanuit de USA en gebaseerd op hun recht. Iedereen ter wereld die leeft binnen de invloedssfeer van dit land kan zich daar niet meer aan onttrekken.
Concreet, we worden gedwongen te participeren zonder zeggenschap, praktisch rechteloos. De digitalisering lijkt welhaast geconstrueerd om een soort fascistische wereldheerschappij te vestigen. In het centrum van de macht staat nu een president die feitelijk regeert via middelen hem ter beschikking gesteld door een aantal internet-miljardairs. Zij zijn het ook die hem in het zadel hebben geholpen en in zijn geest verder opereren, Zuckerberg ging hen hierin voor.
Verontrustender is dat lamstralen, die steeds meegegaan zijn met de tijdsgeest, dezelfde methodes hanteren. Er bevinden zich zelfs mensen onder die zeggen gestudeerd te hebben, boeken te hebben gelezen, politiek actief zijn geweest en college gegeven hebben in recht. Nooit zul je iets van hen vernemen hoe het verder moet met onze samenleving, hoe drastisch ons leven moet veranderen wil ons nageslacht een toekomst hebben die ze zelf kan bepalen zonder opgescheept te zijn met een erflast van dood en verderf. Perfect weten ze ons te melden wie niet deugt, in wezen allen marionetten, die op de een of andere wijze profiteren van de huidige economische en politieke toestand, zoals zijzelf uiteindelijk ook. Ze spiegelen elkaar en zouden sedert lang verdwenen zijn van het schouwtoneel als ze de realiteit waarin we ons bevinden onder ogen durfden te zien en de feiten daarover gemeengoed waren.
De social-media op internet voeren ons hun poppenkast dagelijks voor ogen via een eindeloos lijkende stroom berichten over de slechtheid en domheid van de andersdenkenden, vaak gelegitimeerd door zich persoonlijk voor te stellen als strijder voor het vrije woord, tegen antisemitisme, tegen racisme, tegen fascisme. Of men beseft wat men uitkraait? Nauwelijks kom je iets tegen dat verder reikt dan het intrappen van een open deur. Men frommelt wat knipsels bij elkaar met een boodschap die iets moet aantonen, maar in de meeste gevallen als een boemerang werkt, bij nadere ontleding. Men wenst geen discussie, uitverkoren als men denkt te zijn, in eigen ogen en in die van blinde volgelingen, tot de rechtvaardigen, tot de wetenden, bovenal tot de superieuren.
Zo functioneert dus fascisme in vredestijd. Stel dat de bordjes verhangen worden, dat het volk, het klootjesvolk, tot de bedelstaf veroordeeld wordt, dan gaan de opposanten van weleer eendrachtig verder. Wellicht de belangrijkste les die we uit de geschiedenis kunnen leren. De geschiedenis van Palestina en Israël en tot welke toestand ze heeft geleid voert het ons dagelijks voor ogen. Ongetwijfeld de beste toetssteen voor de Westerse democratie hoe hier mee omgegaan werd en wordt.
Laat alle hoop varen, zou je geneigd zijn te denken. Democratie, een vlag op een modderschuit, maar laten we er met z’n allen voor knokken dat de boot niet ondergaat en laten we alvast die stuurlui aan boord en aan wal in de gracht smijten. Zij helpen ons geen steek verder gevangene als ze zijn van hun bekrompen geest zonder een sprankje fantasie en levensvreugde en in heel hun habitus asociaal.
We moeten verder en laten we beginnen ons af te vragen hoe we met elkaar wensen te communiceren, welke middelen er nodig zijn om voor de menselijke soort en de natuur de toestand waarin we dreigen ten onder te gaan ten goede te keren. Hoe we als voorbeeld ons kunnen ontdoen van de dwang tot mobiliteit, van het auto- en vliegsysteem, van het toerisme. Zelf het heft in handen nemen hoe we de ruimte in stad en land inrichten en dat niet laten afhangen van kapitaal. Daartoe kunnen de digitale media van onschatbare betekenis zijn. Onvoorstelbaar lijkt het, maar we kunnen het meeste leren van mensen uit de door ons zo denigrerend betitelde “derde wereld”. Zij voeren ons ook onverholen voor ogen wat onze “mensenrechten” werkelijk waard zijn.
LITERATUUR
Tom Engelhardt, The Invasion of America – The Age of Disappointment?
Uitgelichte afbeelding: bron
