Het leven loopt af

Dat weten we. Al vanaf de geboorte staat vast dat we zullen sterven. Hoelang de tussentijd verloopt weten we niet, evenals hoe de tussenliggende jaren eruit zien, hoe we ze zullen vullen.

We willen de dood niet, of misschien toch als het leven is geleefd, maar daarvoor moet je toch een zeker aantal jaren hebben volgemaakt. Op jonge leeftijd speelt het nog niet.

Als je jong bent is dood abstract, iets dat anderen overkomt, niet jezelf, ook al begrijp je dat dit niet zo is. Dood speelt nog geen rol, het doet nog niet mee, behalve als je iemand verliest die je dierbaar is, maar ook dan betreft het niet jezelf. Je ontsnapt er nog aan. Het is meer iets voor in een volgend leven, niet in het leven dat je dan leeft. Dat is als de lente. Dood begint pas aan het eind van de zomer en liever nog in de herfst, terwijl er zijn die met tegenzin ook nog de hele winter beleven.

Het lijkt oneerlijk. De een leeft lang in volle gezondheid, een ander wordt ziek geboren en blijft maar kort. Je kunt geen peil trekken op leven, niet claimen. Je kent op voorhand de afloop niet.

Mijn leven eindigt over enkele dagen en ik zie het einde opgewekt tegemoet. Niet in blijdschap, want ik heb altijd graag geleefd, maar het zit erop en dat is goed. Als je afstand moet doen van je vermogens wordt het tijd om te stoppen. Niet zielig, ook geen medelijden. Ik ben blij dat dood bestaat, zoals ik vaak blij was dat ik leefde. Dat gaat samen, al kun je je dat niet voorstellen wanneer je vol in het leven staat en ervan geniet.

Ik ben me altijd bewust geweest dat dit moment zou komen, dat er een afscheid volgt. Misschien omdat ik al vroeg met dood werd geconfronteerd. Dood was als het ware al vroeg onderdeel van mijn leven, wat mede kwam omdat er oudere mensen in de buurt woonden en die gingen dood.

Het was voor mij als kind niet vreemd om iemand opgebaard te zien, het hoorde er zo nu en dan bij, waardoor dood geïntegreerd raakte, gewoon werd. Dat is nu anders. De dood wordt ver gehouden. We proberen te bezweren, al is er geen ontkomen aan. Jong en fris is de boodschap, waarmee we onszelf voor de gek houden. We weten dat dit maar korte tijd zo is, alle reclamespots ten spijt over frisse jonge zeventigers, want die bestaan niet.

Ouder worden betekent uiteindelijk inleveren. De een wat vroeger dan de ander, maar als iemand uit die categorie doet alsof hij achttien is…

Het is een mindset, ik weet het wel. Je bent zo jong als je je voelt…, bullshit. Je lijf weerhoud je wel van al te gekke sprongen. De top ligt rond je achtentwintigste. Daarna gaat het gestaag bergaf, fysiek gezien, al beleef je dat nog niet zo. Eerst inleveren voor het tot je doordringt. Dat is een biologische wetmatigheid, ook al gaat de slijtage bij de een sneller dan bij de ander, dan nog zijn fysieke prestaties van een zeventigjarige niet te vergelijken met iemand van twintig.

Ik haal dit aan om de mythe van het lange doorleven te ontkrachten. Van mij mag iedereen honderd worden, maar hou op met proberen aftakeling en dood te ontkennen. Het komt eraan, onafwendbaar, of je er vrede mee hebt of niet. We moeten dood weer leren toelaten als onderdeel en afsluiting van het leven. Het is de natuurlijke gang van zaken of je het leuk vindt of niet.

Dood is geen ramp als je er vrede mee hebt. Voor de nabestaanden in wiens herinnering je voortleeft, een korte poos wellicht. Het verlies slijt al blijft het gemis.

Ik heb voor mezelf de keuze gemaakt en ik weet dat dit sommigen pijn doet, maar verder leven wil ik niet en de meesten hebben daarvoor begrip. Anderen respecteren mijn besluit.

Voor mij volgt niets na de dood; geen hiernamaals, of opname in een groter geheel. Zoals er niets was voor mijn vaders zaadje op mijn moeders eitje botste, zo is er niets wanneer het licht uitgaat, en niets betekent niet zwart of een ander substituut. Niets = Niets! Een rustgevende gedachte. Nergens meer van op de hoogte zijn, het leven voorgoed achter je laten, er nooit meer naar hoeven omkijken, of je afvragen wat je nog zou kunnen toevoegen. Ook niet van bovenaf de achterblijvers volgen. Wat een penitentie zou dat zijn? Lijdzaam toezien, want je kunt niet ingrijpen.

Laat de dood over mij komen, want ik zal en kan er geen spijt van hebben. Heerlijk!