Steeds jezelf moeten opladen om maar weer een stukje te wijden aan onverlaten op Twitter valt niet mee. Je begint ergens aan zonder te voorzien dat het tot een heus project uitgroeit. Je denkt in je argeloosheid te voorkomen dat smaad en leugens hun werk kunnen verrichten. Je toont hetgeen dwazen te berde brengen, want vergist u niet, uitspraken over je persoon blijven hangen en worden op het meest onverwachte moment weer opgepikt.