EVEN OP HERHALING, EVELINE.
Op 7 augustus vorig jaar schreef je als reactie op mijn weblog onder “Voor altijd onwijs”:
“Oeps, ik ruil mijn kennis over hoe ik iets moet downloaden tegen luisteren naar de verhalen over vroeger. En ik ben niet de enige. Bovendien krijgen mijn kleinkinderen dezelfde info mee, 2 generaties extra;-))”.
De update heb je kennelijk gelezen want kort erna verdween een andere reactie van jou op m’n blog die gericht was aan een lieve, wijze vriendin van me. Kun je wel luisteren? Begrijp je iets van mensen, die gewoon zichzelf willen zijn, eerlijk zijn? Je bezoek aan eens herinner ik me nog al te goed.
Je binnenkomer was absoluut van een zeer bijzonder gehalte. Daar stonden we tegenover elkaar, ik een stukje hoger dan jij, met bloemen en een fles wijn in de hand. Door het hoogteverschil leek je op een bedrempeld kind, dat niet goed raad wist met haar houding. Je eerste zin: “Nog nooit in drie jaar tijds ben ik bij een Maastrichtenaar op bezoek geweest. Die mensen hier zijn niet zo gastvrij.” Wat moet je dan zeggen? Kort na je binnenkomst, m’n vrouw was koffie zetten, kreeg ik je levensleed over me heen. Je had je inmiddels lekker genesteld op een bank, voetjes van de vloer.
Als ik dergelijke verhalen hoor, zoals jij die me wenste te vertellen, hoor ik ze nog wel, maar ik sla ze niet op, begrijp je? Het ene oor in, het andere uit zogezegd. Een beeld blijft overheersen van die avond. Je was constant aan het woord, m’n vrouw, die zeer terughoudend is als het gaat over persoonlijke zaken, kwam in het stuk niet voor. En mij ging je de maat nemen, weet je nog?
Het was je reuze bevallen, die avond. Ja, later maakte je er wat anders van, maar dat doe je wel meer. Nee, je belde op of we zin hadden om op St. Pieter wat te gaan drinken. Ik sloeg Canne voor, voor jou makkelijker vanwege heen en weer rijden. Op de foto met m’n vrouw wilde je niet, je kreeg haast een beroerte, weet ik nog. Vervolgens werden we door jou uitgenodigd. En toen volgde die middag voor de verkiezingen…
Een rode draad loopt door wat je ons te vertellen had heen. Hoge intelligentie en vrouwen die in hun carrière worden dwarsgezeten door mannen. In je verhalen kwam de vader van je kinderen niet voor, je zoon ook nauwelijks of niet. Je had het telkens over vervelende kerels op Twitter, die iets van je moesten, maar er waren ook enkele aardige. Vreemde verhalen.
Mijn stukje heette dus “Voor altijd onwijs”… Het is als een appèl aan ouderen bedoelt zaken door te geven, zeker die welke van levensbelang zijn. Mij gaat dat zeer ter harte. Wat me frappeert is dat jij nauwelijks iets te vertellen hebt over je verleden, bijvoorbeeld de zeventiger jaren in Spanje, terwijl je je presenteert als “antifasciste”. Je merkt het, ik blijf maar herhalen. Maar iets uit m’n duim zuigen doe ik niet.
Waar is uiteindelijk die ontmoeting met jou voor mij op uitgedraaid? Dat ik er niet omheen kon bepaalde zaken op dit blog te presenteren wilde ik mijn geloofwaardigheid gestand doen. Immers de smurrie tonen van de ene kant en wegkijken bij de andere ligt me niet zo. Dat je ook nog dacht me monddood te kunnen maken door me bij talloze mensen te gaan belasteren maakte de zaak des te neteliger. In ieder geval kan ik nu stellen, gelijke monniken, gelijke kappen.
Populisme alom. Sinds een aantal dagen kan ik het weer constateren. Enkele rijtjes op de computer, netjes naast elkaar: @gavimensch, @huibree, @rommedoe en @lutegeertsma. Overeenkomsten tussen jullie (ik hoef echt je tweets niet te zien) zijn er talloze. Kenmerk: het non-debat en het eigen gelijk. Doorlopend worden mensen op de korrel genomen, meest in negatieve zin. Vervolgens wordt gewacht op instemming vanuit de eigen gelederen en voort trekt de karavaan.
Laat ik het zo zeggen, ik wens niet in een heilstaat te leven, niet eentje geschapen door Wilders, ook niet eentje volgens die van jou en je geestverwanten. Over en weer hebben jullie nogal wat gemeen, iets essentieels zelfs, niet luisteren kunnen met name. Mensen die dit nooit hebben geleerd en denken de wijsheid in pacht te hebben, worden gevaarlijke mensen als zij over macht beschikken, man of vrouw, dat maakt niet uit.
Nog dit Eveline. Limburgers zijn in jouw ogen nogal een achterlijk volkje, met een kromme taal en primitieve gebruiken als Carnaval, maar er zijn altijd uitzonderingen op een regel. Hebben ze je dat op het politiebureau al duidelijk gemaakt? Niet, dan wordt het hoogtijd…
Zoek de gelijkenissen maar tussen bovenstaande foto en die carnavalsfoto… Tja, wat zou ik daar nu weer mee bedoelen? Heb je de ballades van Helga M. Novak al beluisterd, Eveline?
Afbeeldingen: bron
