Door het proza van Dautzenberg wordt eens te meer duidelijk dat het mechanisme van koloniseren altijd functioneert. Altijd. De meerderheid past zich aan en laat zich knechten. Taal, de cultuurdrager bij uitstek, moet bij de inboorlingen vernietigd worden, dan pas is sprake van emancipatie, mogen ze meetellen binnen de vastgelegde grenzen. Hun eigen wortels leren ze verachten, “dialect” is voor de dommen.