Lutz Dille: Jardin du Luxembourg – Paris (1951)
In het land, groot geworden door het boek, hoef je niet tweemaal te zeggen, lees dat boekje. Meteen rent men naar de boekwinkel. Dankzij de vertaling van het boek der boeken is er een cultuur gevestigd die wereldwijd haar invloed heeft doen gelden. Moraal wordt in deze cultuur met een hoofdletter geschreven, ze bouwt voort op de ethiek van een Joodse wijsgeer. Een cultuur wars van beelden, wars van satire. Met de bijbel valt niet te spotten, wel op zijn minst in de Hollandse variant van dit werk. Immers, er staat alles in, zoals in een niet zo ver verleden mij een gelovige christen verklaarde, volle neef nog wel.
Kortom, normen en waarden volgens de joods-christelijke traditie. Daarin dienen we te geloven, volgens die ethiek gaan ook schrijvers te werk. Geloof is hoe dan ook hun drijfveer. Geloof je niet, dan word je verketterd. Geloof je in verkeerde boeken, boeken die wezensvreemd zijn aan die Hollandse cultuur, dan dien je verbannen te worden. Je vormt immers een regelrechte bedreiging voor de aloude geldende normen en waarden. Rechtschapenheid geldt als de belangrijkste deugd. Niet of anders gelovigen heten achterbaks te zijn en horen hier niet thuis.
We laten iemand uit die cultuur aan het woord, en u hoort het, hij beveelt een boekje aan: link. Lees en geloof… Vandaag meldde de auteur van het boekje dit, via Blondemevrouw krijgen we het te zien:
@JoostNiemoller:
“Eerst komen ze voor de cartoonisten, dan komen ze voor de Joden en dan komen ze voor jou.”
Wie zijn die ze? Gelovigen weten dat meteen. Geweldig toch hoe ze toen aanvoelden en nu exact weten wat er te gebeuren staat. Het is het grote pré dat gelovigen genieten door hun geloof in het door God geopenbaarde boek, door hen vertaald in een of ander dialect met de zegen van hun Staten Generaal. Zij zullen zich niet laten wegslepen, nee zij zullen meehelpen aan een exodus om hun cultuur rein te houden.
Gelooft u mij of houdt u het toch maar liever bij de geletterden van links tot rechts? Eenduidig ben ik allerminst. Wie wel? Hypocrieten, zou ik zo zeggen, daar is in dit land geen gebrek aan.
En in Frankrijk?
Uitgelichte foto: Lutz Dille – bron
