Dorothea Maetzel-Johannsen: Überredung (1919)
Wie zal het zeggen? Een alchimistisch anarchist op christelijke grondslag? Praatjesmaker? Stiekem is ie wel en hij heeft wat met bloot, zie deze TL van de afgelopen week. Nog meer linkjes nodig? Even geduld!
Voor een dergelijke man moest ik dus bang zijn, zei zijn vriendin. Als ik eens overzie wat die vent mijn richting uit al zo te berde wist te brengen en lees hoe hij bezig is zou ze nog best eens gelijk kunnen hebben.
Mooie tweets van haar:
Zou ze alles gelezen hebben van Boon? Zou ze weet hebben van de meidagen ’40 van Boon in de omgeving van Maastricht? Van z’n liefde voor vrouwelijk schoon? Kom daarmee maar niet aan bij André, of hoe hij zich verder wenst te noemen…
Fromm is een verhaal apart. Was in de zeventiger jaren reuze populair op Sociale Academies. Ik kan het ook niet helpen zo heetten die instituten destijds. “Het individu laat zich leiden…”… Tja, daar valt over te redetwisten. Maar voor André en velen in zijn kringetje, denk eens aan Krapuul, gaat dat zeker op.
Tegen haar zou ik willen zeggen, kom maar rustig naar Maastricht, als meermaals afgesproken. Voor mij hoef je niet bang te zijn, dat weet je.
André. Ik ken er twee met die naam. Allebei neven. Eentje is deze, informant, moet ik aannemen van mensen waarmee jouw André verkeert. Ze hebben wel wat gemeen die naamgenoten.. Gaan af op leugens en doen van harte en harteloos mee aan smaad. Stiekem zijn ook allebei… Begaan met de medemens zijn ze ook, vooral met oudjes, zonder een poot uit te steken. Je weet wel, op typisch christelijke grondslag.
Paranoïde, schizofrene mensen… Mensen die graag in de weer zijn spelletjes te spelen die het daglicht niet kunnen velen, dit wordt me steeds duidelijker. Dergelijke mensen begrijpen kennelijk niet dat je ook onbevangen door het leven kunt gaan, dat je niet bang hoeft te zijn dat iets onoorbaars over jou aan het licht komt, dat je mensen vertrouwen moet schenken en dat je het als vanzelfsprekend ook terugkrijgt.
Mensen die verkrampt gaan handelen, voortdurend op zoek zijn naar het slechte in mensen, hebben het vertrouwen verloren in hun medemens om welke reden dan ook. Of paranoia tevens een vorm van zelfkennis is durf ik niet te zeggen, ze speelt zeker een rol bij mensen die roepen dat je ze stalkt bijvoorbeeld en maar niet willen begrijpen dat samenleven begint met openheid, eerlijkheid, oprechtheid en met respect voor de ander.
Angst, niet te beredeneren angst, ze is beslist een slechte raadgever. Dan merk je niet meer dat je geholpen kunt worden, heb ik kunnen constateren via zoiets simpels als Twitter, en zink je steeds verder weg het moeras in. Of anders gezegd, de lafheid regeert. Lafheid en angst, ze horen onverbrekelijk bij elkaar. Lafaards schurken tegen elkaar, als zoeken ze steun, bevestiging. Een apathische houding die ze proberen te overschreeuwen.
Ik blijf er verslag van doen vanwege de politieke implicaties en als tegengif voor fascisme in elke mogelijke gedaante waarin het zich manifesteert. Waarvoor zou ik bang moeten zijn? Zeker niet voor die André’s…
Update 25 juli 2015
Uitgelichte afbeelding: bron onbekend
